نام شعر: زندگي
سياه نيست
شكستن
شكست ، دائم نيست
با بادهاي مخالف
زخما زخم ِ زبان ِ روبَه قحبه گان !
نه در جنگل ِ پُر تَه و توي خوك و موش
در زمين در شهر ِ متمدن
اما
ساقط شدن از ژرف ناي ريشه ها
خيال ِ باطلي ست!
اي پيش آهنگان ِ دروج و
معركه گيران ِ حاشيه نگار!
فرو كردن
كارد ِ تيز ، قلم تان
بر درخت ِ سكوت كرده
براي يادگاري كشيدن ِ قلب ِ چوبي
و خنجر
از شما
تنها طرح ِ زخمي را
به جا گذاشته !
كه سالهاي سال آن
نقش از ياد نمي رود
آيا از ياد مي بريد آنچه كرده ايد ؟!
آيا شما به درختي چنين كه سر به زير و بي صداست
و از ميوه هاي تُردش
نوش ِ جان مي كنيد!
و از جوارح ِ آن آتشي گرم براي تن ِ خود مي سازيد
حسادت مي كنيد و
دشنام مي دهيد؟!
با زبان ساده گره از زخم ِ ديرسال ِ خود باز ميكنم :
شما كه هر ياوه
ي مخيل و بي تشريح را
شعر مي پنداريد!
آيا شهامت اين داريد كه از كاهي كه
كوهي كذايي
ساخته ايد ،
از كوه ِ سترگ هم كاهي دون مايه بسازيد
چنان كه
ساخته ايد؟!
من زندگي را
"در مسيري چه وحشتناك و خوب درك كرده ام "
چه در تنگ ناي فخامت ِ هر حرف ِ زندگي
چه در سلاست ِ سبز و آرام ِ سادگي
چه در گوشه نشستن و
به خود ملامت كردن
بعد از درندگي....
نام شعر: پيچاپيچ ِهيچ
ماه ِ تير مي تازد و داركوب ِ جوان
پَر مي افشاند
بر بلنداي ِ طلا
آويز ِ گندم زار !
وماديان ِ برف فام
مي بوسد در دشت ِ گيلوا
تنهايي
ِ خود را !
و ديلمان ِ فراچنگ از مه و افق
با ني ِ چوپان ميدهد
آهنگ
امروز هست اما جاده ام خلوت
تنها نسيم و عطر و چشم و شراب
تو
وادار مي كُندم به ادامه ي راه !
ورنه پيچاپيچ آه
هيچاهيچي به مقصد
پوچي بود...
جهان
ملول بود از هر چيز
ظهر ِ انزلي / تَف تَف ِ شرجي
زن
و ساحل
چون كباب مي شد دود
مانده است از من
عشق ِ ناپرهيز...