پرستو ارستو
نیلوفری آبی
پژمرده بر عقربک
در اقیانوس ِ زمان ِ بی آغاز
دستی بر
زخم ِ چشم
ِسرو
باید کشید
حالا که
پرهای عشق
ریخته
و
استخوانی از بال ِ مرغ ِمرغان
در
گلوی تیر
شکسته
شعر دوم
در امپراتوری ِ تاریکی
نور
مصلوب ترین
واژه است
برای نماز بر نخیز
رد ِپای ِ پنجه ی خورشید
بر پشت ِگاو
نشانه ی آغازِ روز
نیست