فائزه پور پیغمبر
|
«ران ویلیس» شاعر معاصر آمریکایی است
که با زبانی ساده و روان، به دور از پیچیدگی های ادبی، دیدگاهها و حرف دل خود
را بیان می دارد. این شاعر باتجربه، مدتهای زیادی شعرهای نسبتاً بلند میسرود
اما در سالهای اخیر، به سرودن شعرهای کوتاه روی آورده است. آنچه که در اندیشههای
این شاعر مشخص است گریز اوست از تهاجم عقاید در هم گسیخته، و پناه جستن در
پناهگاه عشق. ران ویلیس، دیگر دنیا را آنقدر پیچیده نمی بیند که در اشعار بلند
آن را نمایش دهد بلکه شعرهای او ندا میدهند که حرف های ساده و کوتاه، مناسب
دنیایی هستند که در آن، لحظه ها زندگی ما را به پیش می برند.
|
gecenin
terli etinde
hayat, o ağır yele
savuruyor hiçliğin tozlarını
çınlayan reklam ışıklarına
demirli gölgelere
afişler kımıldıyor yorgun caddede
bir kahkaha, ipekten bir çekiçle
kırıyor taş aynasını
zamanın
rüzgâr kristalleri
dağılıyor gecenin ellerinde
dans ederek geçiyor şenlik alayı
ışıldayan altın külçeler gibi
gecenin buz tutmuş gözlerinde
parıldıyor
yalnız bir atın sessiz yaşları
hayat, o ağır yele
uçuşuyor
yıldızların sönmüş nefeslerinde
yaşlı bir at ölüyor
seğiren karlar üstünde
yaşlı bir at ölüyor
minicik bir yıldız gibi doğan bir at
bakıyor dünyaya soruların içinden
inleyen karlar üstünde
tanrılar ve adamlar görmüyor onu
zıplıyorlar gecenin neşeli güneşinde
bir geliyor bir gidiyor ışıklar
ürperen karlar üstünde
bir leke gibi duruyor at caddede
uçacak bir tüy gibi ağır ve ince
hayatın kıyıları uzaklaşıyor
soluyor kar çiçekleri yüzünde
dans ederek geçiyor şenlik alayı
kahkaha
çığlık
at
çöp yığını
hiç
gömülüyor
kalplerin çürüyen gecesine
زندگی، آن یال ِ گران
در خواهش ِ سوزان ِ شب
پرت می شود به ذرات ِ هیچاهیچ
از لابلای چراغ های نئونی ِ تبلیغاتی
که فرا می خوانند سایه ها را
پشت ِ پیشخوان ِ آهنی ؛
آگهی ها، از بین ِ خیابان ِ ملال
جا باز کرده
و قهقهه ای، می شکند آئینه ء سنگی ِ زمان
را
با پُتکی اطلسی ؛
بلورهای باد و بروت
به روی دستهای شب
پخش می شوند در حوالی ؛
دست افشانی می کنند
وقتی به هم می رسند
آدمهای نمایشی
چون شمش هایی زرّین ؛
در دیدگان یخ بسته ء شب
می درخشند اشک های اسبی تنها
که مویه می کند به آرامی ؛
زندگی، آن یال ِ گران
پَر می شکد از یک سو به سویی،
در نشان ِ فروخفته ء تقدیر
جان می بازد اسبی پیر،
در برفی دچار لرز
جان می دهد اسبی پیر
اسبی که روزی زاده شد
چون ستاره ای ناچیز
ایستاده میان ِ سوالات
بر برف های نالان
به جهان می نگریست ؛
آدمیان و ایزدان نمی بینند هیچ
شباهنگام جَست می زنند
بر نشاط و سرمستی ؛
روشنایی ها، در برفی دچار لرز
پیدا می شوند و ناپدید ؛
اسب به روی خیابان
چون ذره ای ست
چونان پَری که هوای پریدن دارد
کُند و ناچیز ؛
دست افشانی می کنند
وقتی به هم می رسند
آدمهای نمایشی،
در قلب ِ بربادرفته ء شب دفن می شوند
قهقهه ها
فریاد ها
اسب
زباله دانی
هیچ چیز.
شعری از ران ویلیس
با خدایان قدم زدیم
که آفتاب از خاوران سر زد
و در باختر محو شد
باد شمالی که می وزد
سراغ پولیورم را می گیرم
رسمش هم این است.
" تو را دیگر نمی خواهم
ای گاوچران
دور شو! "
اینها را زنی می گفت
که بسیار گوشنواز می نمود
و من تصور می کردم
او به من اظهار عشق کرده است
آخر می دانید
من که فرانسوی نمی دانم.
Walking with the immortals,
the sun rises in the east and sets
in the west,
and when the north wind blows I look
for my sweater.
This is the Way. She said go away cowboy,
I don't want you any more,
"Vas-t'en cowboy, je ne veux
plus de toi à jamais"
and it sounded so beautiful,
I thought it meant she loves me
(you know, I don't speak French).
Ron Willis