دوﺑﻞ ﭘﺎرك ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺪام ﺑﻮق ﻣﯽزدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮان از ﺻﺪاي ﺑﻮق ﮐﻼﻓﻪ ﺷـﺪه ﺑﻮد و ﻧﮕﺮانِ رﺳﯿﺪن اﻓﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﻫﻢ ﺑﻮد...ﮔﻔﺘﻢ:«ﺑﻠﻪ! ﺣﺘﻤﺎ! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ. زﺣﻤﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ.» و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن.ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺻﻼً ﺟﺎي ﭘﺎرك ﻧﺒﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ده و ﯾـﺎزده، ﭼﻬﺎرﺑـﺎغ ﺑـﺎﻻ ﺣﺴـﺎﺑﯽ ﺷـﻠﻮغ ﻣـﯽ ﺷـﻮد . ﺟﻠـﻮي ﻣﻐـﺎزه ي ﻣﯿﻮهﻓﺮوﺷﯽ، ﯾﮏ ﺳﻮاري از ﭘﺎرك درآﻣﺪ. اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﻫﺮ آن ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد از دﺳﺖ ﺑﺮود. ﮐﻼج ﮔـﺮ ﻓﺘﻢ و دﻧـﺪه را ﺧﻼص ﮐﺮدم. ﭘﺸﺖ ﺳﺮ، ﯾﮏ ﺳﻮاري ﺗﻮﯾﻮﺗﺎ راﻫﻨﻤﺎي ﮔﺮدش ﺑﻪ ﭼﭗ زده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﭙﯿﭽﺪ و رد ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫـﻢ ﺑﻮق ﻣﯽزد ﮐﻪ راه را ﺑﺎز ﮐﻦ. اﺳﺘﺎرت زدم. ﻣﻮﺗﻮر و ﭘﺨﺶ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﻤﺰﻣﺎن روﺷـﻦ ﺷـﺪﻧﺪ ... ♫♫ آﺷـﯿﻮﻧﻢ ر ا ﮔـﻞ ﺧﻮدرو ﮔﺮﻓﺘﻪ / ﺳﺒﺰه از ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺎ زاﻧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ♫♫♫ﺑﻪ آﯾﻨﻪي وﺳﻂ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﯾﮏ ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺖ ﮐﻨﺎر آﯾﻨﻪ ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﯾﮏ ﺳﻮم آﯾﻨﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ:«اﯾﻦ ﻫﻢ ﺷﺪ ﺟﺎي ﮐﺎرت ﮔﺬاﺷﺘﻦ؟». ﺗﻮﯾﻮﺗﺎ دوﺑﺎره ﺑﻮق زد. ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺎرت را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺖ و اﺷﺎره ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﺑـﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ دﻧﺪه را ﺟﺎ زدم. ﺑﺎ دو ﺳﻪ ﺣﺮﮐﺖ، ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن، ﺟﻠﻮي ﻣﯿﻮهﻓﺮوﺷﯽ ﭘﺎرك ﮐـﺮدم. از اﺗﻔـﺎق ﭼﻨـﺎن ﺗﻤﯿـﺰ ﭘﺎرك ﺷﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﺪولِ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن و ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷـﺪه ي ﺟﻠـﻮ و ﻋﻘـﺐ را ﺑـﺎ اﯾـﻦ 206 آﻟﺒـﺎﻟﻮﯾﯽ ﺗﻨﻈـﯿﻢ ﮐﺮده اﻧﺪ.

ﭘﯿﺎده ﮐﻪ ﺷﺪم، آﻣﺪ ﮐﻨﺎرِ درِ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد. ﻟﺒﺎس ﺗﻨﮓ و ﻧﺎزﮐﺶ ﻣﺜﻞ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﯿﻮه ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد؛ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﺳﻔﯿﺪ، ﺑﻠﻮزِ رﯾﻮنِ ﯾﻘﻪﮔﺮﻫﯽ آﺑﯽرﻧﮓ، ﺑﺎ ﻣﺎﻧﺘﻮي ﺳﺎﺗﻦ ﻋﺎﺷﻘﯽِ ﺟﻠﻮﺑﺎز ﺗﻮ ﻣﺎﯾﻪي ﺳﺒﺰ زﯾﺘﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﻃﺮح ﯾﮏ ﻃﺎووس داﺷﺖ. ﻧﻘﺶ ﻃﺎووس از ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎﻻي ﻗﻠﺐ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﺪ؛ ﻧﺮم ﻧﺮم ﻣﯽآﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ و روي ران ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽزد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺧﻮدﻣﺎن ﺧﺮﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﯿﻨﮏ آﻓﺘﺎﺑﯿﺶ را ﺑﺮد ﺑﺎﻻو روي ﻣﻮﻫﺎش ﻓﺸﺎر داد. ﺑﻪ ﺧﻮدروي ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:«اﯾﻦ... ﭼﻪ ﺧﻮش رﻧﮕﻪ!» ﮔﻔﺘﻢ:«آﺑﯽ اﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯽ؛ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﯿﺴﺖ! ﭘﯿﺸﮑﺶ ...» ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: «ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮق داره.» ﮔﻔﺘﻢ:«ﺻﺒﺢ ﮐﺎرواش ﺑﻮده». دوﺑﺎره ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ: «ﭼﺸﺎﺗﻮن ﻗﺸﻨﮕﻪ!» ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ؛ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ:«ﺧﻨﺪﯾﺪن، ﻫﻮا را ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﯾﺎ در ﻫﻮايِ ﺧﻮشراﯾﺤﻪ، ﻟﺒﺨﻨﺪ اﯾﻦﻗﺪر ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﯽﺷﻪ و ﺑﻪ دل ﻣﯽﺷﯿﻨﻪ؟ ﺗﺎزه اوﻧﻢ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ، ﮐﻪ اﮔﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﺪ، زﻧﺒﻮراي ﻋﺴﻞ راه ِ ﺑﺎغ ﮔﻞﻫﺎ را ﮔﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﮕﯽ ﻣﯽاوﻣﺪﻧﺪ دورش ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ. ﻋﺴﻞ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﮔﯿﻼس! ... ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ روزي ﺑﻪ دﺳﺖ اوﻣﺪ! ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ؟» در ﮔﺮﻣﺎي ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ، ﻋﻄﺮِ ﺧﻨﮑﯽ از روي ﺑﻠﻮزش ﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺖ و از روي ﮔﻮﻧﻪﻫﺎش رد ﻣﯽﺷﺪ و دور ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻌﺪ راﯾﺤﻪي ﻣﻮﻫﺎش را ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﻻﺑﻪﻻي ﺷﺎخ و ﺑﺮگدرﺧﺖﻫﺎي ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎدهرو، ﺑﻪ ﭘﺮ و ﺑﺎل ﻗﻤﺮيﻫﺎ و ﮔﻨﺠﺸﮏﻫﺎ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ را واﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮏﺻﺪا و از ﺗﻪ دل ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ:«ﻣﺮﺳﯽ! ﻋﺴﻞ ﺟﻮن! ﭼﻪ ﺳﻠﯿﻘﻪاي!» و ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎلﺑﺎل ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﭽﺮﺧﻨﺪ و ﺑﺮﻗﺼﻨﺪ و ﺗﺮاﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ؛ و ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻗﻤﺮي ﺟﻮان ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻘﺎ در ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺎش «دل ﺷﮑﺴﺘﻪ در اﺻﻔﻬﺎن» را ﮔﻮش ﻣﯽداده و دﻧﺒﺎل اوﻟﯿﻦ اﺟﺮاي «ﺗﻮ اي ﭘﺮي ﮐﺠﺎﯾﯽ؟» ﻣﯽﮔﺸﺘﻪ، ﺣﺎﻻ «ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﺮي، ﻣﻪ ﭘﯿﮑﺮي... »را در اﺻﻔﻬﺎن ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﺪ و «ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺎزﻧﺪه ﺑﺎﻻ،دﻟﺮﺑﺎﯾﯽ / ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﯽﺳﺮﻣﻪ، ﭼﺸﻤﻮن ﺳﺮﻣﻪﺳﺎﯾﯽ» را در دﺷﺘﯽ ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﯾﮏ دوﺷﯿﺰهﻗﻤﺮي ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺎزه از داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺰارﺟﺮﯾﺐ آﻣﺪه ﺑﻮد ﭼﻬﺎر راه ﻧﻈﺮ، ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ:«ﻋﺰﯾﺰم! ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ ﺳﺎده ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﻢ؛ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺮق داري؛ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺮﺳﯽ! ﻣﻮﻫﺎي ﺷﯿﻨﯿﻮن ﺷﺪهي ﻧﺴﮑﺎﻓﻪاي، اﺑﺮوي ﮐﺸﯿﺪه و ﺳﺎﯾﻪي ﭼﺸﻢ- ﻓﺪات ﺷﻢ!- ﺑﺎ ﻟﺒﺎيﮐﺎﻟﺒﺎﺳﯿﺖ، ﺣﺮف ﻧﺪاره. ﮐﯿﻒ و دﺳﺘﺒﻨﺪ ﭼﺮمِ زردآﻫﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ و ﮐﻔﺸﺎت ﺧﻮب ﻣﯽﺧﻮﻧﻦ! دوﺳﺖﺧﻮاﻫﺮم ﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﯿﻔﺘﻮ داره؛ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮاش از اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ آوردن. ﻣﺤﺸﺮه! دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ... ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﮐﻢ ﻧﺪاري. راﺳﺘﯽ... ﻣﺪلِ ﮔﻮﺷﻮارهﺗﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪه؛ @ ؛ اﻟﻬﯽ دورت ﺑﮕﺮدم! ﭼﻪ ﺑﺖ ﻣﯿﺎد!»» ﻣﺎﻣﺎن ﻗﻤﺮي ﮔﻔﺖ: «ﮔﻠﻢ!ﺑﮕﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ دور!»

ﻣﻮﻫﺎش ﺟﻤﻊِ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش و وﻗﺘﯽ از ﺗﻞ و ﮔﯿﺮهﻫﺎي ﺷﯿﻨﯿﻮنِ ﻧﯿﻤﻪﺑﺎز رد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ روي ﮔﺮدن و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ؛ و روﺳﺮيِ ﺑﺪون ﮔﺮهش ﻫﻢ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﻧﯿﻔﺘﺎدن ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮔﯿﺮهﻫﺎي ﺗﺰﺋﯿﻨﯽ ﺷﯿﻨﯿﻮن ﺑﻨﺪ ﺑﻮد.ﺳﻮﯾﭻ را در ﻧﺮﻣﺎي ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و در زﻣﺎﻧﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻢﺗﺮ از ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ- در ﻫﻤﺎن ﮐﺴﺮي از ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ آن اﻧﻔﺠﺎر ﺑﺰرگ رخ داد و ﻫﺴﺘﯽ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ- ﻧﮕﺎﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد و ﺑﺮق زد و ... داﺷﺘﻢ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ؟ ... آﻫﺎن! ﻫﺴﺘﯽ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ... ﻧﻪ؛ ﯾﻌﻨﯽ... ﺑﺮق زد و ﻋﻄﺮي ﮐﻪ دور و ﺑﺮش ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزد ﺑﺎ ﻧﻔﺴﻢ دررﯾﻪﻫﺎم رﯾﺨﺖ و ﮔﺮدش ﺧﻮﻧﻢ را ﺗﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ رﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ از آن دو ﮔﯿﻼسِ ﺳﯿﺎه ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﺧﻨﮑﯽ دورﺷﺎن ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ، ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ، ﯾﮏ ﮔﯿﻼس ﺳﺮخ، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﭼﻪ ﮔﺮم ﺑﻮد! اﻣﺎ او ﺳﺮﯾﻊ روي دﯾﻮار ﻗﻠﺒﻢ ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ زد و از ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎن ﭘﯿﻮﺳﺘﺶ ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:«ﻣﺮﺳﯽ! ﭼﻪ ﺧﻮب ﭘﺎرك ﮐﺮدﯾﺪ! ﻣﻦ ﻋﻤﺮاً ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻫﻤﭽﯽ ﭘﺎرﮐﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.» ﮔﻔﺘﻢ: «ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.» و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ:«اي ﮐﺎش ﻣﯽﺷﺪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﻤﻮﻧﻢ؛ ﮐﻪ ﻋﻤﺮاً ﺑﺘﻮﻧﻢ دﻟﯽ اﯾﻦﭼﻨﯿﻦ ﻧﺮم و ﮔﺮم ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ.»، وﻟﯽ ﻧﮕﻔﺘﻢ. او ﻫﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ، ﮐﻪ ﻧﺰد؛ ﻓﻘﻂ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﺎ ﻧﻮك ﺳﻮﯾﭻ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻮﻫﺎش وررﻓﺖ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ روﺳﺮي را از روي ﮔﻮﺷﺶ ﮐﻨﺎر زد و اﻟﻨﮕﻮي ﺗﮏﭘﻮش ﻃﺮح ﻣﺼﺮﯾﺶ را ﺑﺮد ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻮارهش و ﺑﻌﺪ آرام آرام رﻓﺖ ﻃﺮف ﻣﻐﺎزهي ﻣﯿﻮهﻓﺮوﺷﯽ ... و اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﯾﮏ آﻫﻨﮓ ﻗﺪﯾﻤﯽ را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮد:آﻧﻘﺪر آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ و دو ﺗﺎ ﻗﻤﺮي ﮐﻪ روي ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از ﻗﻤﺮيﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ:«ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮﻧﻪ؟ آخ ﺑﺮم راﻧﻨﺪه رو ...»؛ و ﻗﻤﺮيﻫﺎي ﺷﯿﻄﻮن دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ رِﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ:«ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎدﻣﻮﻧﯽ، ﻫﻤﭽﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﻧﯽ .... زﻧﺪه دل ﻫﺴﺘﯽﺟﻮوﻧﯽ ...»و ... راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ.رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﻣﻐﺎزه و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را ﺑﯽﺧﯿﺎل ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ... ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﻐﺎزه ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﻣﯿﻮهﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن. در ﯾﮑﯽ از ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎ، ﻫﻔﺖﻣﯿﻮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﮑﺲِ دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﯽ و ﺧﺎﻃﺮهاﻧﮕﯿﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. در ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺳﯿﺐ و ﺗﻤﺸﮏ و آﻧﺎﻧﺎس ﻋﮑﺲ ﺗﮑﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﯿﻢرخ و ﺗﻤﺎم رخ؛ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎ واﻧﺪازهﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ. ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﻧﺎر و ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. زﯾﺮ ﯾﮑﯽ از ﭘﻮﺳﺘﺮﻫﺎ ﮐﻪ در آن آﻟﺒﺎﻟﻮﮔﯿﻼسﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: «آﻟﺒﺎﻟﻮﻫﺎي ﺗﺮش و ﮔﯿﻼسﻫﺎي ﺷﯿﺮﯾﻦ و رﺳﯿﺪه؛ ﻧﻮﺑﺮاﻧﻪ». ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﻣﯿﻮهﻫﺎ در ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ. اﻧﮕﺎر ﻧﺒﺾ داﺷﺘﻨﺪ. ﻗﻠﺒﺸﺎن ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ ﻣﯽزد. ﺣﺘﯽ اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ ... ﺧﻮدم دﯾﺪم؛ ﺣﺎﻻ ﺧﻄﺎي دﯾﺪ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﯾﺎ واﻗﻌﯿﺖ؛ ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ؟ وﻗﺘﯽ آﻣﺪ ﺗﻮي ﻣﻐﺎزه، ﻣﯿﻮهﻫﺎ اول ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻌﺪ در ﮔﻮشِ ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﭼﺸﻢ و ﻟﺐ و ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ و ﻣﻮج ﺻﺪا و ﻧﮕﺎه و ﻣﻮج اﻧﺪاﻣﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ؛ ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﻫﻢ دم ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ:«ﺧﻮش ادا... ﺑﺎﻻ ﺑﻼ...ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﻮﻧﻢ...» آﻧﻘﺪر ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺮق از ﺳﺮ و روي ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺟﺎري ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﯿﻮهﻓﺮوشﻫﺎ ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮﮔﺮم ﺳﻔﺎرشﻫﺎي ﻣﺸﺘﺮيﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽﺷﺎن ﮐﻪ دﯾﺪ ﺑﺎ ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﺎد ﻣﯽزﻧﻢ، آﻣﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ و ﮔﻔﺖ:« ﭼﻘﺪر ﭼﻬﺮهﺗﻮن اﻟﺘﻬﺎب داره! ﻋﺮق ﮐﺮدﯾﺪ.» و رﻓﺖ درﺟﻪي ﮐﻮﻟﺮ را زﯾﺎد ﮐﺮد، اﻣﺎ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاﺷﺖ؛ اﻧﮕﺎر ﻫﻮا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﮑﺸﺪ. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ آن روز در ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ده و ﯾﺎزدهﺻﺒﺢ، ﭼﻬﺎرﺑﺎغ ﺑﺎﻻ ﯾﮑﯽ از ﮔﺮمﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﺶ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﺮد و ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﯾﮏ ﺧﻮدروي آﻟﺒﺎﻟﻮﯾﯽ،ﭼﻨﺎن دﭼﺎر ﺗﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ اردكﻫﺎي ﻣﺮﻣﺮي زاﯾﻨﺪهرود، از ﭘﺮواز و ﺷﻨﺎ و آواز دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و روﭘﻮشﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ و در ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﯽ و ﺳﻪ ﭘﻞ ﭘﺎﺷﻮﯾﻪاش دادﻧﺪ و وﻗﺘﯽ ﮐﻤﯽ آرامﺗﺮ ﺷﺪ و دراز ﮐﺸﯿﺪ، ﺑﻪ ﭼﻨﺪ زﺑﺎن ﻣﺤﻠﯽ ﺳﯿﺒﺮﯾﺎﯾﯽ ﺑﺮاﯾﺶ دﻋﺎ ﺧﻮﻧﺪﻧﺪ ... ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا اﯾﻦ روﯾﺪادﻫﺎي ﻣﻬﻢ و ﺣﯿﺎﺗﯽ را در ﮔﺰارشﻫﺎي ﺧﺒﺮي ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﺑﺮاي ﻣﺮدم ﭘﺨﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ و در ﺻﻔﺤﺎت ﺣﻮادث ﻧﻤﯽﻧﻮﯾﺴﻨﺪ؟ ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﮕﻔﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺠﺸﮏﻫﺎي ﻧﻮآﻣﻮز، ﻧﺖﻫﺎي ﺳﻮز و ﮔﺪاز ﭼﻬﺎرﺑﺎغ را روي ﺑﺮگﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪاً اﯾﻦ ﯾﺎدداﺷﺖﻫﺎ را ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﯿﺪﻧﺪ و ﻧﻮا ﻧﻮﺷﺘﯽ درﺳﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ از روي آن آﻫﻨﮓ ﺟﺎﻣﻪدران را در ﺑﯿﺎت اﺻﻔﻬﺎن ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻧﻮاﺧﺘﻨﺪ. ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ آن ﺑﺮگﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﻫﻢ، ﭘﺲ از اﯾﻦ اﺗﻔﺎق، ﻫﻤﮕﯽ زرد و ﺳﺮخ و ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ٤و ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و رﯾﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ روي ﭘﯿﺎدهرو ...؛ ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ؟ اﯾﻦ ﻧﺖﻫﺎ ﺣﺴﯽ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ دل ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را آﺗﺶ ﺑﺰﻧﺪ...

ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﻮهﻓﺮوشﻫﺎ ﮔﻔﺖ:«ﺟﻨﺎب! ﺧﺮﯾﺪﺗﻮن آﻣﺎدهس.»ﮔﻔﺘﻢ:«ﻣﻤﻨﻮن!»و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد:«دﯾﮕﻪ اﻣﺮي؟»ﮔﻔﺘﻢ:«ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ.» و رﻓﺘﻢ آﺧﺮ ﻣﻐﺎزه ﮐﻪ ﺻﻨﺪوقﻫﺎي دﺳﺖﻧﺨﻮرده را روي ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﯿﻮهﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ و از ﻧﻮع ﺧﻮب، ﻫﻤﺎنﺟﺎ آﻣﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ:«ﮔﯿﻼس از ﻫﺮ دو ﻧﻮع ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ؛ ﺳﺮخ و ﺳﯿﺎه» و ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻮد. ﺻﺪاي ﻓﺮوﺷﻨﺪه را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﺘﺮي ﮔﻔﺖ:«ﭼﺸﻢ! ﺑﺮاﺗﻮن آﻣﺎده ﻣﯽﮐﻨﻢ.» ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي درِ ﯾﺨﭽﺎل وﯾﺘﺮﯾﻨﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺜﻼً دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي ﻣﯽﮔﺮدم. ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ آبﻣﯿﻮه ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻮﻟﯿﺪﺷﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. 206 آﻟﺒﺎﻟﻮﯾﯽ ﮔﻔﺖ:«ﺑﻠﻪ! اﯾﻨﻪﻫﺎ! ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.» و ﻟﯿﺴﺖ ﺧﺮﯾﺪش را داد دﺳﺖ ﻓﺮوﺷﻨﺪه و ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﻤﺮده ﮔﻔﺖ«ﻫﻠﻮي ﻫﺴﺘﻪﺟﺪا ... رﺳﯿﺪه ... از ﻧﻮع ﺧﻮﺑﺶ ﻟﻄﻔﺎً. زردآﻟﻮ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ؛ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ... ﺷﮑﺮﭘﺎره. آ... دو ﮐﯿﻠﻮ ﻫﻢ ﻟﻄﻔﺎ ﮔﯿﻼس ﺑﺪﯾﻦ ... ﮔﯿﻼس ﺳﯿﺎه» و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﻧﺮم از روي ﺻﻮرﺗﻢ رد ﺷﺪ و آن اﺗﻔﺎقِ ﮐﻢﺗﺮ از ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ را اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ دورِ آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺨﺶ ﮐﺮد و ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻮﺷﯿﺶ زﻧﮓ ﺧﻮرد ... ﺑﻠﻮزِ آﺑﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻨﺶ؛اﻧﮕﺎر ﻧﺒﺾ داﺷﺖ و ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ. در ﺣﺎلِ ﺣﺮف زدن، آرامآرام از ﻣﻐﺎزه ﺑﯿﺮون رﻓـﺖ و ﻧﺸﺴـﺖ ﺗـﻮي ﻣﺎﺷـﯿﻦ و ﺻـﺤﺒﺖ ﮐـﺮد. ﻣـﻦ ﺣﺴـﺎﺑﻢ را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدم و ﻫﻤﺮاه ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﻮهﻓﺮوشﻫﺎ رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي 206 آﻟﺒﺎﻟﻮﯾﯽ ﭘﺎرك ﺑﻮد. درِ ﺻﻨﺪوق را ﺑﺎزﮐﺮدم؛ ﻣﯿﻮهﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻐﺎزه.ﺗﻮي ﻫﻨﻮز ﻣﯿﮑﺲِ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ و آﻫﻨﮓ ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪ. رﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ. در ﺣـﯿﻦ ﺻـﺤﺒﺖ، ﺷﯿﺸـﻪ را ﺗـﺎ ﻧﯿﻤﻪ آورد ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﻋﻄﺮ و ﺗﺮاﻧﻪ ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺑﯿﺮون ... از ﭼﻤﻦﻫﺎ ﮔﺮ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﯾﺎد ﻣﻦ ﮐﻦ / ﮔﺮ ﺷﻨﯿﺪي ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﯽ ...؛ ﮐـﺎر ت وﯾﺰﯾﺖ را ﺑﺮدم ﺟﻠﻮ ﮐﻪ ﺑﺪﻫﻢ دﺳﺘﺶ. در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﮕﻮي ﺗﻠﻔﻨﯽ، ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺸﮑﺮ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮ ﺗﮑـﺎن داد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮐﺎرت را ﮔﺮﻓﺖ؛ ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ.وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ را از ﭘﺎرك درﻣﯽآوردم، در آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﻫﻨﻮز داﺷـﺖ ﺣـﺮف ﻣـﯽ زد. راﻫﻨﻤـﺎ زدم و رﻓـﺘﻢ، وﻟﯽ رﻧﮓ آﻟﺒﺎﻟﻮﯾﯽ و ﻟﯿﺴﺖ ﺧﺮﯾﺪش در ذﻫﻨﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ؛ دو ﺗﺎ ﮔﯿﻼسِ ﺳﯿﺎه.ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎرﺗﺶ در ﺟﯿﺒﻢ ﻣﺎﻧﺪه و آن روز اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً ﮐﺎرت ﺧﻮدم را ﺑﻪ او دادهام. ﺧﻼﺻﻪ ﮐـﺎرت ﭘﯿﺸـﻢ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﮏ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎره ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ، ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ و ﻣـﺪارﮐﻢ را وارﺳـﯽ و ﺑـﻪ اﺻﻄﻼح ﺗﺼﻔﯿﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرت. آﻣﻮزشِ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮد و زﺑﺎن. ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﻧﯿﺴـﺘﻢ ﮐـﻪ ﻣـﺜﻼً ﻣﻮﺳـﯿﻘﯽ و زﺑﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد ﯾﺎ ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ زﺑﺎنِ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ. اﺻﻼً ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎرِ ﻫﻢ ﺑﺪون ﻧﺸﺎﻧﻪﮔﺬاري: ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ زﺑـﺎن ﺷﻨﺎ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ دارﻧﺪ؟ ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ:«ﻻﺑﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺳـﯿﻘﯽ ﭘﺨـﺶ ﻣـﯽ ﺷـﻪ، ﺷـﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و زﺑﺎن ﯾﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ! ﯾﺎ ﻧﺖﻫﺎي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رو ﺷﻨﺎور ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻃﺐ زﺑﺎن ﯾـﺎد ﺑﮕﯿـﺮه...و ﻻﺑـﺪ اﯾـﻦ ﻧـﻮع آﻣﻮزش ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﺻﻪ؛ ﺑﺎ درﺻﺪ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺎﻻ». ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﮐـﺎرﺗﺶ ر ا ﭼﮑـﺎر ﮐـﻨﻢ. ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺷـﻤﺎره ش را در ﮔﻮﺷﯿﻢ ذﺧﯿﺮه ﮐﺮدم. اﺳﻤﺶ را ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﮔﯿﻼس ﺳﯿﺎه.اﯾﻦﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺎرِ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ آن ﭘﯿﺎم ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ رﺳﯿﺪ. ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﯽ، ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻟﺪ، ﭘﯿﺎمﻫﺎي زﯾﺎدي ﺑـﺮاﯾﻢ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎدت دارم ﺗﻤﺎم ﭘﯿﺎمﻫﺎ را ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﯽﭘﺎﺳﺦ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﭘﯿﺎم را ﺧـﻼف ادب ﻣـﯽ داﻧـﻢ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﭘﯿﺎمِ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﯽ را ﮐﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ اﮔـﺮ ﺑـﻪ ﻣﻮﻗـﻊ و ﺑـﻪ ﻧﺤـﻮي ﺷﺎﯾﺴـﺘﻪ ﭘﺎﺳـﺦ داده ﻧﺸـﻮد. در اﯾﻦﺟﻮر وﻗﺖﻫﺎ، اول، اﺳﻢﻫﺎ را روي ﮐﺎﻏﺬي ﯾﺎدداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺑـﺎ ﺣﻮﺻـﻠﻪ ﺟـﻮاب ﻫـﺮ ﮐـﺪام را ﻣـﯽ ﻧﻮﯾﺴـﻢ و ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ و ﮐﻨﺎرش ﻋﻼﻣﺖ ﻣﯽزﻧﻢ . ﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻪ روﺷﻦ ﮐﺮدم، ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﯿﺴﺖ ﺳﯽ ﭘﯿﺎم رﺳﯿﺪ. ﻻﺑﻪﻻي ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﭘﯿﺎمﻫﺎي رﺳﯿﺪه، ﻧﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐـﻪ از دﯾﺪﻧﺶ ﺟﺎ ﺧﻮردم؛ ﮔﯿﻼس ﺳﯿﺎه. ﭘﯿﺎﻣﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد:«ﻓﺼﻞِ رﺳﯿﺪنِ ﮔـﯿﻼس اﺳـﺖ ؛ از ﻫـﺮ دو ﻧـﻮع ﺳﺮخ و ﺳﯿﺎه»ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم: ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ؟ﺑﻪ ﯾﺨﭽﺎل ﺳﺮ زدم ... ﮔﯿﻼس ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﺮاﻧﻪي ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ: دﻟﺒﺮِ ﻣﻪ ﭘﯿﮑﺮِ ﮔـﺮدن ﺑﻠـﻮرم ؛ آه! ﮔـﻞ اوﻣـﺪ ﺑﻬـﺎر اوﻣﺪ ﻣﻦ از ﺗﻮ دورم .