چشم به راه

ظهر تابستان بود .گرمای هوا برای بچه­ هایی که شوق بازی دارن ، بی­ اثرترین راه آرام گرفتن در چهار دیواری یک خانه است .خانه­ ی با صفای ما به اندازه کافی بزرگ بود .یک حیاط پُر بوته با چمن هایی سر سبز.

دیوار خانه­ ها  با استفاده از حصار چوبی از هم جدا می­شدند. میان اهالی روستا سادگی و صمیمیت بود.مثل همیشه دختر و پسرهای هم سنِ خانه کناری ،در حیاط مان به دنبال خروس دُم حنایی می­دویدند. من و روشا یک گوشه دنج مشغول بازی بودیم .او گلدان ها را آب می­داد و من در نقش دختر بچه­ای شیطان، خاک گلدانها را زیر و رو می­کردم .ناگهان صدای شیون چند زن از پستوی خانه، دُم حنایی را ترساند. شروع به تکان دادن بال و پَررنگی­اش کرد .صدای شیون و زاری مادرم را از میان صداها شناختم. او فریاد می­زد و تمنا می­کرد تا بلکه پدر برگردد.با تعجب نگاه کردم.

روشا ترسیده بود.گفت: می­شنوی؟

زبانم بند آمد.تکرار کرد.

-می­گم تو هم می­شنوی؟یعنی دعوا شده؟

معنای یتیم شدن و بی­ پدری را نمی­ فهمیدم.چطور باید باور می­کردم تا آخر عمر دیگر پدر را نخواهم دید .

-نه ممکن نیست.من بابامو می­خوام.

- پیرزن همسایه روسری­ اش را جلوی دهانش گرفت .در حالی که شانه­ هایش تکان می خورد با گریه گفت:  

-خدایا طفل معصوم­ های کوچیکش رو در پناهت حفظ کن.

چشم چرخاندم.برادرم در گهواره خوابیده بود.مادرم اشک می­ریخت و آرام گهواره ه­اش را تکان می­داد .برادرم در خواب می­خندید .مادرم بی­قراری می­کرد .آن موقع دختر بچه کم سن و سالی بودم .اما دردش را می­فهمیدم .می­دانستم دیگر هیچ چیز زندگی­مان مثل سابق نمی­شود .از میان جمعیت گذشتم .چه کسی می­دانست ویرانی آرزوهای کودکانه­ هام چه درد مهلکی داشت .

بالای سر پدر ایستادم. دستی موهایم را نوازش داد :

-ببین! دخترم خوب چهره پدرتو ببین.به یاد داشته باش که دست تقدیر شما رو از هم جدا کرده .

دستم را روی صورتم گذاشتم .بغضم ترکید .اشک بر گونه­ هایم سُرمی­خورد .اولین دندان هفت سالگی­ ام همین دیشب افتاده بود.پدر قول داد برایم هدیه بخرد .حالا دیگر او نبود .موهای پریشانم را از جلوی صورتم کنار زدم .

-ای خدا جونم بابامو برگردون .

انگار در خانه­ی ما نذری پخش می­کردند. زنهای همسایه بدون در زدن و اجازه گرفتن وارد می­شدند .جمعیت مهمانها از ساعتهای اول بیشتر بود .مادرم دستهای لرزانش را روی ملحفه گلدار سفید رنگ می­کشید و ناله می­کرد .کنارش نشستم .

 -بابا بر می­گرده؟

 به همین سادگی در کودکی یتیم شدم .مادر شور و اشتیاق قبل را نداشت .مجبور بود به جای پدر کار کند تا بتواند شکم دو طفلش را سیر کند . کم کم حرفهایی در میان کوچه و همسایه پیچید . اشکهایش را می­دیدم. سکوت تلخی خانه­ مان را فرا گرفته بود. مردهای فامیل در سالن پذیرایی نشسته بودند .مادرم التماس می­کرد.

-به بچه­ هایم کاری نداشته باشید .

 تصمیم خودشان را گرفته بودند .مادرم حق نداشت از فرزندان خود سرپرستی کند . تاوان فوت زود هنگام پدر را با جدایی از بچه­ هایش پس می­داد . باید هر چه زودتر می­رفت و ما را ترک می­کرد .مگر می­شد گرمای تنش را حس نکنیم .برادرم هنوز کوچک بود .می­دانستم مادر مقابل تصمیم بی رحمانه مردان ایلش سر خم نمی­کند . فریادش زخمم را بیشتر می­خراشید .پا برهنه به گورستان روستا دویدم .شاید با التماس­هایم پدر بر می­گشت و مادرم دیگر مجبور نبود در مقابل آزار دیگران سکوت کند .صدای شکستن قلب دخترکی خردسال را گورستان به خواب رفته هم شنید .بابونه­ هایِ خیس خورده باران، سر خم کرده بودند . با حالی پریشان و گریان پدر را صدا می­زدم .به فردایی ایمان داشتم که برادرم بزرگ می­شد و جای خالی عزیزمان را می­گرفت .  چشمهایم را بستم تا دستهای شیطان صفتی را که در لابه لای موهای مادرم پیچ می­خورد و کتکهایی که بر تنش می­نشست را نبینم .

باران به شدت می­بارید .دیگر تابستان نبود .پاییزی دلگیر و سرد آغاز شد . همچنان از پشت پنجره به جاده­ای خیره بودم که امید داشتم بالاخره روزی مادرم را خواهم دید و روسری گلدار زیبایش را به او پس خواهم داد.