در گودی زمین/ آزیتا قهرمان

پله پله با چشمبند تیره‌ات

در ظلمت پایین می‌روی

گودی خواب‌ها

دیواره‌های لیز

وزش بویناک مرگ

هنوز ماسیده کنج لبت خنده‌ها ناتمام

که گردت می‌چرخند ارواح سبزپوش

*

دیگر در زمین جایی نیست

مگر اتاقی بی‌دریچه

اینجا  بوی کافور می‌دهد

نمی‌دانم در کنام اژدها چرخ می‌زنم

یا پلنگی سیاه دندان می‌ساید بر بازوان و دستانم

*

ژرف در اعماق تاریکی

آه مادر انگار بلعیده‌ای مرا

کنون که نامی ندارم

و همچون جنینی کور

میان ریشه‌های پیچان

شست خونینم را می‌مکم

نبض زمین در شقیقه‌های من می‌تپد

سوال می‌کنند

سوال می‌کنند

وحشت بند نافم را جویده است

فرو می‌افتم در مغاک بی‌انتها

در جهان دیگر صدایی نیست

مگر خش خش کاغذها

وزوز حشراتی غریب

روی دست و دلم

*

همه جا نگاهمان می‌کردند

درمسیر صف‌های بلند

یا درون خلوت رویاها

مانده‌ی شوره‌های اشک بر ناخن

یا آنچه دُرد بسته بود

بر ته فنجان و جام‌ها

میان خاموشی سبزفام بیدها

دیوی پنهان است

هیولایی گوش خوابانده

درون سیم‌های باریک

آرام بگذرید و سخن نگویید

*

جهان چنین بی‌رحم بود و نگفتنی

نگفتنی که رد بوسه‌ها می‌ماند

چنان که جای تازیانه به پهلو و گرده‌ها

و عشق قامت مرگ بود

خرامان آمد

در پیاله‌ی دستش جرعه‌ای زهرآلود

دروازه‌ها  را می‌گشایند

هلهله می‌کنند، نقل می‌پاشند

صفی از عروسان

با گونه‌های پریده رنگ

با  مژه‌های گردآلود

عروس سیاهچالم من

میان ساقه‌های سیاه دلتنگی

با گل‌هایی از فلز بر دستانم

مادر این زمین دنباله‌ی دامن تو بود

سایه روشن دوزخ و رویا

و آن شراب تلخ که نوشیدم

شیر تو بود

من همیشه کودک تو بودم

نوزادی پیر پیچیده درقنداقه‌ی گل و لای

انسانی خرد؛ کوچک و خسته

*

در جستجوی بذر پنهان آتش

شب را پس می‌زنم

و نگاه می کنم

به اسکلت‌هایی که گلوله ای از سرب

میان سینه شان دارند

*

یه یاد می‌آورم

حالا ماه آن بیرون برآمده از پشت کاج ها

سیرسیرک جوان بی‌خیال می‌خواند

بهار نارنج عطر می‌افشاند

پشت زخم‌هایم  زندگی لجوجانه باز گل می‌دهد

آن گیسوان بریده، انگشت‌های شکسته

پوست پاره پاره را بیاورید

بالا خزیده‌اند از روحم

نیلوفرانی درشت با شتکی از خون

*

من زنده‌ام

در شعرهای ناسروده

در تکه‌های گمشده‌ام در باد

Prison

A Poem by Azita Ghahreman

,One step at a time, blindfolded

.you go down into the dark

Deep down over the

,slippery edge of dreams

,past the sour breath of death

unfinished laughter caught in your throat

.now that green uniforms surround you

*

,There is nowhere else to go

,only a room with no door

.and the stink of camphor

Is this a dragon’s lair

or in these infinite depths

?am I to be torn apart some other way

*

!Mother

,It is as if you have swallowed me whole

nameless, a blind foetus

,amongst these twisted roots

.where I suck my bloody thumb

,The earth’s pulse beats through my temples

asking questions

.asking questions

.Fear eats away at my umbilical cord

.I fall back into nothingness

In this world the only sound

is the rustle rustle of paper

  and the buzz buzz of insects

On my hand, in my heart

*

,But everywhere they are watching us

,in the long queues

,in the sanctuary of dreams

,in the tears that fall on my fingertips

,in the dregs at the bottom of cups and glasses

in the green-shaded silence of the willows

.a demon hides

*

,Quietly, from inside the narrow telephone wires

.something listens in. Say nothing

*

,The world is merciless, impossible to find words for

it silences us - but like a welt from a whip

.the trace of a kiss will remain

.Love is a match for death

*

,Terror arrived looking so graceful

.offering its poisoned cup

*

Women strolled in through the opening gates

to applause, clap clap clap, to a confetti of sweets

a row of brides

faces white as a sheet

.eyelashes gathering dust

I, was bride of the prison

,amongst the dark leaves of loneliness

.the flowers that I held were handcuffs

,Mother! the earth that I grabbed at was your apron strings

,a bright shadow of hell and nightmare

.was your milk

,I have always been your child

,an ancient newborn swaddled in mud

a tiny tired little person

in search of the hidden spark of a fire.

*

I push the night to one side

and look at the skeletons with

bullets in their chests.

*

,A memory comes to me

,once again the moon is rising behind the pines

,a nonchalant young cricket chirrups

,the scent of orange blossom floods everything

.and despite my pain, life comes into flower, obstinately, once more

*

,Shaved heads broken fingers

,torn, flayed skin

yet thick waterlilies speckled with blood

.open out in my soul

*

I am alive

,in poems yet to be sung

in fragments of myself, scattered to the wind

translated by Maura Dooley , Elham Shakerifar

Negative of a group photograph

2018 Bloodaxe England