یاداشت اکبر اکسیر بر مجموعه شعر" مخلوطی از حقیقت و رویا" علی فتحی مقدم:

دهه هفتاد، دهه تنوع زبان و بیان و دیدگاه و سبک و سیاق شعر امروز ایران بود. همان دهه ای که جوانان پرشور، مستعد، نوگرا و ساختارشکنی به شعر امروز تقدیم کرد و شعر، حال و هوایی خاص یافت. تقلید و تکرار یکباره برباد رفت و شعر معیار با احترام تمام به موزه تاریخ ادبیات پیوست.

همزمان با شکل گیری کلاس ها و کارگاه های تخصصی شعر که اغلب در زیر زمین خانه شاعران و گاراژ ناقدان برگزار می شد، کارگاه شعر دکتر رضا براهنی و مقالات و ترجمه های گرانقدر بابک احمدی، تأثیر شگرف خود را در زبان و آشنایی شاعران با اصطلاحات خاص فلسفه نوین غرب و نظرات فلاسفه و زبان شناسان مطرح آن برجا گذاشت و بحث پست مدرن و ساختارشکنی، آشنازدایی، هنرمتونیک و انواع واژه های ادبی-فلسفی نقل محفل ادبی شد و شعر معیار، جایش را به شعر زبان و نوعی از پست مدرن داد. طوری که حرف و حدیث فراوانی در فرقه ها و نحله های اندیشگی نوآمده ایجاد کرد که هنوز هم آثار این یورش یا شبیخون ادبی در مجموعه های منتشره دیده می شود.

استاد علی باباچاهی، نوعی از شعر پسانیمایی در وضعیت دیگر را ادامه داد که به عذاب عقل منجر شد و شاعران بی شماری از جنوب و غرب ایران را به خود جلب کرد و موج جدیدی در شعر نوبنیاد ایجاد شد. شعری که تأخیر معنایی و پیچیدگی خاص خود را داشت و چون برای تفسیر و تبیین این نوع شعر، منتقدین خاص تربیت نشد، با پایان گرفتن دهه هفتاد و کوچ صاحبان کارگاههای زودبازده شعر به خاموشی و رکود گرائید و تئوریسین های ادبی را در تعطیلی نشریات تخصصی به انزوا کشاند.

«علی فتحی مقدم» از شاعران برتر این نوع شعر، جزو معدود کسانی بود که چون با درک عمیقی از شعر مدرن، ادامه داده بود؛ همچنان به سرودن شعرهای خاص پرداخت و با هر مجموعه ای، گفتمان تازه ای در حوزه شعر مدرن ارائه داد. شعرهای فتحی مقدم با اینکه از کلمات ساده و آسان پخت تهیه می شود، اما اغلب به سردرگمی مخاطب می انجامد؛ طوری که او را از ادامه بازمی دارد.

اما دقت در چینش سطرهای هرشعر او، ما را به دنیایی از فضاهای ملموس می کشاند که باید مخاطب خاص بود و با تأنی و درنگ در لابلای کلمات، مفاهیم پراکنده را بیابی و مرتب کنی و به سوژه مثله مثله شده برسی. نظر به اینکه مخاطب امروز شعر، اول به پشت جلد(عکس و قیمت!)و بعد به تورق چند سطر بسنده می کند، با مشاهده اولین سطر یأجوج و مأجوجی، فرار را بر قرار ترجیح می دهد و به خاطر ترس از نفهمی متن و نادانی مفاهیم و کلیدواژه های تحقیرآمیز، شعر را رها می کند.

امید که در این گونه مجموعه ها شاعران در مقدمه ای راههای کشف معانی سطرهای روشنفکرانه و روش درست خواندن این نوع شعرها را توضیح دهند و با چیدن تکه های این پازل گونه ها به یاری نقد امروز بشتابند.

«مخلوطی از حقیقت و رؤیا»،نام اثر جدید «علی فتحی مقدم» است که از سوی «نشر سوسا»ی اهواز چاپ و منتشر شده است. فتحی مقدم در ورودی این کتاب، حرف های جالبی زده است:«به راستی چه چیزی دردناک تر از این که بعد از عمری زندگی با این دو (شعر-شاعر) نفر اصلی (علی فتحی مقدم) را سرزنش کنم که وای بر تو اگر در این معامله دو سر باخت، خود را قهرمان بپنداری».

به شعری نرم و لطیف از این دفتر توجه فرمائید:

* تا آمدم دستهایم را برای تو تعریف کنم مادر شده بودی ماجرا را برای پدر تعریف کردم پدر دست های مرا گرفت و عاشق مادر شد حالا تو گهواره ای برای خواب های پدر بودی و من شاعری که تو را مادرانه تکان می داد.

تنوع در شعرهای علی فتحی مقدم، به قولی: فتح یک تنهایی عظیم است در غیاب حقیقت و زیبایی. چند تکه از شعرهای بلند سخت پوست این دفتر :

* چقدر شاعر داریم اما هیچکدام اشاره به پوست تو نیست حتی وقتی از گوزن می نویسند تو با نرینگی شاخ های معصومشان همسفر نیستی و من مجبورم بو را از سوراخ فلسفه عبور دهم ….

* آیا تا کنون به زیبایی گازوئیل نگاه کرده ای یا موقع پاشیدن به لباس، دست ،پا ،صورت وقتی که پوست تبدیل به رنگین کمانی دلربا می شود …

* مزار من بهانه ای برای روئیدن بود بوئیدن آن گیاهی که در خواب دیده بودم و نافرمانی انگشتی که در فاتحه به اسارت رفت ….

* تا از تو مجسمه ای در زبان بنا کنم و شعر بنامندش گفته ام محل مناسبی دست و پا و از تو مجسمه را در آن مکان عمومی نصب کنند با وجود این همه چشم های سبز فضای سبز لازم نیست…