هرمز علی پور
من اهل آنالیز و شرحه شرحه کردن شعر نیستم
اما با اتکا به تجربه ها و روابط گسترده ای که داشتم علی اللخصوص با شاعران جوان
تر با آن که همیشه بر پایه ی مهرورزی و حرمت دو طرفه بوده و گاه حتی یک جانبه، اما
آموخته ام که به اقتضای سن از خودم توقع معقول داشته باشم و این ها در پیوند با
شعر امری ست که بیشتر از جنس وظیفه است نه که فضیلت.
اما هر کس در خاطر و ذهن خود پوشه هایی
دارد که در حالی که نامکتوب اند در وقت های ضروری اما احضارشان دشوار نیست. و
معلوم است در این طبقه بندی مستور هر نام و هر کس بر حسب نوع ارتباط و سلیقه و
تعلق، مکان منحصر خود را دارد.
علی فتحی مقدم را اولین باری که دیدم فهمیدم در کار شعر آن قدر جدی و سخت گیر است که به راحتی می شود آن را در رفتار و
مناسبات او حتی مشاهده کرد. از آغاز شعر او را می خواسته ام. خواستنی به اعتبار
خود شعر. که بعدها نشست و برخاست ها به ما نشان داد در او علاوه بر اینکه شعر ذاتی
است چون هر شاعر واقعی دیگر عاطفه و هوش سرشاری هم هست که چون از حرارت جوانی که
خاص همگان است دور شد و می شود به آشکاری می توان آن طمانینه ی مورد توقع را نیز
لمس کرد.
خلاصه کنم اما روزی از من سئوالی پرسید که
سئوال او مرا یک دفعه برد تا دل جمله ای از شارل بودلر آغازگر شعر مدرن جهان. آن
پرسش این بود: (فلانی اگر روزی شعر نباشد چه می شود) که جمله ی بودلر این است: می
توان چند روز گرسنه زندگی کرد بدون شعر اما نه.
در پرسش علی هراس مشترکی را یافتم. این ها
را می گویم تا بگویم، شعر علی شعری است که من نتوانسته ام از کمند جاذبه هایش از
هر جهت ایمن باشم. شعر او شعری ست منحصر به او یعنی که سایه یا شکل درجه ی چندم هیچ
شاعری نیست.
حالا که دارم این ها را می نویسم حتی یک
شعر از او را در دست و دسترسی ندارم. برای خودم اما آثار او ارزشمندی و فردیت
دارند و با آن ها زیسته ام چنان که در خور و سزاوار شعر و حیات شعری اش که دیدن او
نه که نگاه کردن. و نیز پرداخت به شعرش وجسارت اش را دوست دارم وحرمت می نهم.
اوشاعری موضعی وموضوعی نیست بلکه ذاتی ست ونامی ست که یک روزدر جایگاهی که لیاقت
اوست قرار خواهد گرفت. دیر یا زودش مهم نیست همه ی شاعران عاشق، همین سرنوشت را
دارند.شعر اودر کنار زندگی آکنده از همه نوع تظاهرهنری نیست که سر برافراشته بلکه
معادل تنفس اوست.شعرش را به خاطر شعرش به خاطر شخصیت وقدرت شعری اش دوست دارم وامیدوارم
روزی برسد که در پرتومعرفت بیشتر روزگارسایر مخاطبین عاشق چون من، به شعر او دسترسی
یابند.که عطش زاده ی معرفت را به رضایت می کشاند.
«هرمز علی پور»
