یاداشت مهری رحمانی بر کتاب فرم داخلی شنوایی علی فتحی مقدم:

فلسفه ای که در سروده های علی فتحی مقدم از مسیر درد و زخم می گذرد . انگار لذت و معنای زندگی در ذهن شاعر آمیزشی عمیق با این دو واژه دارد . نه تنها درد و رنج ریشه دار زندگی بلکه او درد کلمه دارد . نوعی مازوخیست لذت درد آلود که انگ بیماری ندارد ، ضمن این که درد عارفانه را هم به یاد نمی آورد ( درد است که آدمی را راهبر است _ مولانا) درد و زخم شاعر انگارریشه در درد مشترک انسان بی زمان و مکان دارد . مقدمه ی کتاب با درد شروع می شود ، با زخم ... زخمی که در ریشه های گنگش حضوری غیر قابل اعتماد دارد . هستنی که هم هست و هم به بودنش معترض ... دردی علیه زخم . جریان بارز دیگر درتن و جان شعر این شاعر سیر غریزه ی جنسی ست که سر از همه جا در می آورد ، به همه چیز سرایت می کند ، از روزمره گی و اشیا گرفته تا بستری که تفکیکی بین عشق و غریزه موجود نیست . انگار زندگی در فلسفه ی عمیق اروتیسم پیچیده و پا به پای آن پیش می رود و ادبیات ناب اروتیسم خلق می شود . اروتیسمی که خود را از اپیدمی پورنو نجات می دهد . آمیزش و رسیدن به ارگزم ( ارگاسم ) به منزله ی فرو رفتن جسم داغ در ارتفاع دیداری زخم در کیفیتی روحی است ، لحظه ای همراه با دندان جویدنی پنهان ... شاعر لذت بی درد را خیانت به درد می داند ، انسان بی درد هجوی ست که در شعر او راه ندارد . زخم و دردی که از معنای خود می گریزد ... گریز به تنهایی و زیستن با کلمه .. انگار بودن با دیگری او را از درک خویش دور می کند . در تنهایی ست که می تواند تمام تلاش خود را برای بیرون ریزی عفونت زخم و درد در کلمات بنماید اما مایوسانه افرار می کند که زخم اجازه ی چنین برون ریزی کامل را نمی دهد ، مثل زباله های بیمارستان که هر چه بیرون بریزند باز هم بیمارستان جای درد و زخم است . شاعر نومیدانه اقرار می کند به انتظار گریز ناپذیری که سرانجام ، درد دفنش می کند . از بیمارستان روح جز مرگ تن و سرازیری به سوی گورستان راهی نیست . انگار انسان به جبر دردی دچار است که گریزی از آن نیست حتا به ضرب قدرت کلمه و سرریزی شعرو نوشته هایی که تنهایی را با خود می برند . و این که هیچ کس قادر به شنیدن صدای زخم شاعر نیست مگر فرم داخلی شنوایی خودش . در شعر اول ص2 زبان در عین تازگی متن سازگار و اشرافی گذشته را به باد تمسخر می گیرد و به شعری معقول از بزرگی که شاید سعدی ، نفخ شکم حواله می کند که تبربه ی زندگی اقرار به نوعی گه خوری ست . و بعد باطنز تلخ و قدرتمند کلام خاصش ، کار و جوشکاری را به درد جوش ها و زخم ها می برد . این همه از آن روست که شاعر مهره ایست که در جای خود قرار ندارد ولی ریشه های درد نمی گذارد ، کلمه دست از سرش بر نمی دارد و شعر همه جا یورش می برد تا گوش داخلی اش ....و ناکام می میرد... به هر جهت ترسیم کابل ها در این شب روسپی بخشی از اعتصاب به اعصاب است لخت می شود دیگر ! و کلمه ها که از برق گرفتگی من ارگاسم می شوند نا با ورانه در سکوت شعر فوت می کنند در شعر پری خوانی حدیث تظاهر به خودکشی در متن و تسخر زدن به آن در عالم واقع . شاعر دنیا را حتا لایق وانمود به خودکشی هم نمی بیند . متن ، تنها پناه او حتا برای مردن است . انگار شهر با تمام اجزائش روسپی نوجوان ناگزیری ست که تا گلوی مرگ درد می کشد هرچه پیش می رویم با شکلی از غریزه ی جنسی روبروئیم . غریزه ای ارضا شده در زخم و درد این تصور را پیش میاورد که تنها وجه مادرانه ی زن درمان این همه جنون هرزه و بی امانی ست که زندگی را پاره می کند ... که مکیدن پستان مادر گاهی مرکز تمام فوریت های پزشکی ست بند ناف راوی چنان به مادر وصل است که برایش تمام زندگی زنی ست روسپی ، شایسته ی جنون جنسی انتقامجویانه که در ضمن اقرار به معصومیت او دارد . او متن را نیز با کشف و شهود جنسی می کاود. مادر مادر مادر بریده باد آلتم شاعر در شعرهای بعدی با زن زندگی اش گفتگوی درونی دارد . ان غزیزه ی زخم خورده ی جنسی در این رابطه هم تاثیر گذار است آنگونه که نمی گذارد معاشقه ای بی فلسفه و طبیعی بین آن دو شکل گیرد . در شعرهای بعدی با فرزندش در گیر تربیت است . پند می دهد ف هشدار می دهد ، و در لا به لای این تعالیم می خواهد زخم خود را پشتوانه ی او کند . این که آدمی بر هیچ چیز جز زخمهایش نمی تواند تکیه کند و این به نوعی به زمین کشیدن درد عرفاست . شعر از حالت پلکانی به افقی می رسد و لحن نثر گونه می شود به هر حال تکیه به برف دادن پشت آدم رو یه روزی خالی می کنه ، پس بایدتوی زمستون پشتتو به چیزهای موندگاری گرم کنی ، چیزهایی شبیه به زخم های پدرت که هویت دردهای تو در آینده اند این یعنی هویت آدمی درد است . مرور این مجموعه نشان ان است که دغدغه ی شاعر ، زبان است . او تحقیر زبان را فساد جنسی گزارها در متن می داند . چه چیزی ربان را تحقیر می کند ؟ هم خوابگی روحی انگیزه و کلمه در متن . در شعر مقدم هیچ چیز از تهاجم غریزه ی جنسی مصون نیست . زب ان و بازیهای زبانی ویت گنشتاینی هم تمام فضای شعر و کلمات و اشیا را گرفته ، خزیدن دالها در هم و راه نفس مدلول سازیها را گرفتن از هنرهای این شاعر است . زبانی تنیده در تاروپود اشیا ، اندامها و گزاره ها و لولیدن و سرخوردن دالها و پریشانی نشانه ها درهم که در جای خود نقدی فرمالیستی وشاید نفد ساختارگرایانه ای را می طلبد اشاره به این نکته هم جای تامل دارد که متن نوعی تعلیق بوف کور وار را در خود دارد . اینکه آیا آمیختن شدید همه چیز با غریزه ی جنسی از نشانه های روان راوی ست یا این متن زبان محور، رویدادهای بیرونی را در خود می بلعد و باز آفرینی می کند ؟