شعر اول

شب بیداری ایرانی

*

از اتحاد دستها بالا برو

با پرچمی که داس و چکش است و

سنبله ی گندم ی

از گناهان نخستین بشر

و مشتی که انگاری

به زور فشرده

حالا که خلیج را و

                    خزر را و

هر چه دارد را

 نهنگانه می بلعی

چند نفتکش زهواردررفته ی. زنگ خورده

چند سکوی سکوت خورده بر لب و

چند مشعل رب النوعی

به پت پت اوفتاده پرومته یی

از این لنگه تا آن لنگه

فرجی نیست

نیست

که نیست

روی پشت که بغلتد این نهنگ و

این خزانه ی خزان زده  در بهت و

این چشم دجالی

که فرو حفریده در خود و

خویشتن ش

چه بالا بیاورد خوب  است

(با این خدایی که در این شعر لب فرو بسته چکنیم؟)

تن ش رو به بالا

و اعتنا که ندارد ندارد ندارددددد

بالا آورده جنون بیست و هشتم مردادماه و

لنگ.سرخ شیر خورشید و

بیلاآخ مخ شعبان و

شعبانیه شربتی و

شهربانی الکلی و

شلیک به قلب عشقی و

لاهوتی لای قوطی کنسروها

عومو میگفت

کنسرتو

( جمل..جملو..جمل. ..جملوو

جمله...جمی...هی..هی..!شنیدی، رفتی عمو و..)

حاجت روا نمی شود ایرانه خانمم، مم ممما ،

تف به گور من وتو و ما ، منتوما

ویکی پشت تلفن از آن دورها

داد می زد

( ایت. دایغ نس، اوت ایرونخ

ایت دایغ نس، اوت ایروانخ)

این مصوت خ

 به هیچ جا نرسید

جز در حلزونی بل بل گوش

پدر بزرگ

که  ما سمعک ش.را

چند هرتز بالا یا نمیدانم پایین پیچانده بودیم

و شبی یکهو زد زیر قهقهه و

بعد لبش را ورچروکید و

تفی غلیظ انداخت کف خیابان و

برنوشش را

از شانه ی خسته ی دیوار برداشت و

رفت

و دیگر برنگشت

می چکاند

در هوهوی باد و

شروه شروه داغ داغ گریه

در ظلمت ی که هرچه نگاه کردیم

هیچ نبود و

هیچ نبود و

کلمه ..کلمه بود

که در سکوت می مرد

هر شام تا طلوع نارنج صبح

می چکاند

تق...تتق...تق...

و ما

و کوچه

و شهر

و شاید

روزی جهان

چه میدانم

دیگر عادتی شدیم به این ترق ترق هاو تتق ها ...

آخر هر چه نگاه کردیم

در دل تاریکی

هیچ نبود نبود

و مادرم می گفت ،

(والانه نیس والاهه..!)

پیرمرد همیشه در توهم دشمن بود شاید

که در شببیداری های ایرانی

همه را تا صبح

زابراه و ذله میکرد

نهنگانه می بلعی

خلیج را و

خزر را

و نفتکش های زوار در رفته ی زنگی

سکوهای مهر سکوت خورده بر لب و

مشعل پت پت اوفتاده پرومته یی

زیرآبی رفته وطن انگاری

چه برفرازم آنرا

چه برافروزم اینرا

از اتحاد دستهامان بالا می روی

با پرچمی از داس و چکش و

سمبله ی گندم و

مشتی که به زور دارد می فشرد چه را که نمیدانم ، نمیدانمم

و در حفره ی خشکچشمی ها

بیضه ی کور  می کاری

و یکی از پشت تلفن داد میزد

از آن دورها

با غیض و چرخ کرده گی  کلماتش

(ایت داغینس اوت ایرانخ

ایت داغینس اوت ایرانخ)

و ما که بی مخیم

چت و وارفته شعبانی م

لباس شخصی و

ترمز بریده و

لنگونی م ،

حرم حرمی و

ممبرنشین و

چرتی چرت دستمالی شده یی

روی نقشه ی جهان

دست به کش ، آقا جان !!

هی دست بکش،

بکش همیشه ی تاریخ درگیرشدن

از خود خویشی غریزه گی تا

بلع کجای وطن

و ما که نهنگانه می بلعیم

نوزادان  نارس خود را ؤ

خویشتن را

به روزی

 از روزگاران نخستین  کهن

شعر دوم

تانکی

که لوله اش را

         بالا می گیرد وُ

 می چکاند / منم / که از جنگی

 بی امان در خودم / برگشته ام

       برگشته ام  وُ

می خواهم از پشت سر

                 بر هر چیز بهم برآمده

 بچکانم

          بچکانم

                   ب

                      چ

                         ک

                             ا

                              ن

                                  م

_ چند گلوله ا ی اسپرمی لعنتی ..!

 _چند تخم کبوتر در گلو مانده را ..

**

از لوله ایی که بلند شده

تا چاک  باسن این خاکریز / زنی که غلت خورده روی جهان

 جهانی که

تن بی اعتناش / لیز  می خورد

 روی  هم  / دَمر اوُفتاده روی من

و خیس خورده این باروت وُ

هوای شرجی نم دارش کرده...!

**

در قبرستانِ قراضه هایِ جنگی

تانکی

که لوله اش چروکیده /خواب رفته / یا خود را به خواب زده..!

دو کبوتر  را / به زور / می چکاند

                               در هوا ...!

_ ( ....تو بخوان..!

دو تخم کبود

           به جا مانده

در گلوی

  تانکی که  منم  ..!)

شعر سوم

#چندچرخشینگاه

حالا مثلا ( فرض کن ) دو دست

 از من یکهو  بزند بیرون/ برود

بگیرد / آغوشی را که می خواهد

( که پیش از این نبوده یا فکر

 می کرده نیست..!! )

و مثلا این شعر ازیک کلمه تا چند کلمه بزند بیرون/ برسد به چند هزار خروار کلمه

خاقانی / قاآنی کاتب باشد / سرفه کند / بگوید؛ "جمع کن بابا ..!! "

 هندی صاۓب* نامرد با خال زعفرانیش بخندد/ از پشت دالهای سوسوری* / یکهو درخت بزند بیرون/  دهانی را درّه کند / پر از انواع و اقسام  جلگه و جانوران و سنگ / انگشت بگیرد سمت پیر توس/ شانه بالا بیاندازد /نشانه فرّ واژه* ؛ دهن باز کند به تکّلم ،  " قُل... قُل...ِاٌعوذُ  به مُلّا.صدرالمجالس*..( راستی معلّم چندم بود / اصلا بود یا نبود ؟؟ )  حالا به فرض

 مُلّا نصرالدین ثانی باشد / کتابت کند کاتب* / سر الاغ را کج کند / راه بگیرد به کابل* /  تقّدم و تأخر سر و ته چُلاغی که بارش پند و امثال*  را / بر تیمور لنگ ببخشد / سلطان محمود دولا شود چهار زانو  برود تا... ته ../ آخ.... آخ ../ شاه عباس گند بزند به ما / تاریخ  هرزه را طور دیگری بنویسد / جماعت جمع شوند زیر عباا...!!

  پادشاه شهر توت*/ بگوید  "چه خسته اند این رکلمات این نوشتار "

و ماه نیمه شکمش صبحها اوغ بزند  آن دیگرش شب 

 دست تکان دهد بارت *بگوید

_ " ِاوُغ واُغ لِه تالی توُو*

 حالا بگرد دنبال پرتقال فروش

 از دیدگاه ....باخ  * /  باختین *

( من بمیرم ولش بی خیال توی خیابان زیاد است )

"پوُخ ییمه...ایشه..*.!! "

پدرم می گفت

 نیچه سبیل بچرخاند / دم موش را ببند جارو / فروید را دور بزند  لوسالومه * تاریخی مدرّن تفکر شود  من تو او ما وُ

آنها و ایشان وُ

حفره ها باز شوند

 از کون مون تاریخ

 مادر به خطایی بزند بیرون

شبیه  فوکو یا همین دریدا

 بشورد بر این ساختار بر این متن  واخواهی کند از حیثیت بر باد رفته ای خواهرم نوشتار *

  افلاطون بپیچد توی راسته ای بغلی  مادرم داد بزند توی سرسرا

" آخر چرااا.؟ "

 و بی دست برگردم وُ

                   روی تخت

بغلتم سمت جهان

           پشت کند

دو چشم عینکی ام  را

مثل جغد بدوزم

بر لابه لای سوراخ های حروف

لحاف بکشم روی فکرهام

دراز شود ناخن هام / رابیسن* شود ریشهام /سرگردانی جزیره گی*

شوم سیمین جان ! / محمود کلیدر دربدر  به در بخورد/ مثل صادق خان* نگاه کنم هی

زمختی سایه م را / قدو بالای این لکاته را

 عجیب ما سه تن شبیه هم بودیم 

از پدر جدا از مادر جدا از هم جدا   جدا / خدا .؟

تف کند سایه بگوید

_"خب ، بنااال...بقیه ش !!"

( اینجای شعر را دور میزنم )

و

عاشقانه بگویم یما یمان..ای امان

و معشوقه ا م

 که مال خودم نیست

و هرگز با من نخوابیده

و مادر بسیار کودکان سر راهی ست

زنگ بزند  بگوید

"عوضی ! آدم شو ..نمی شی.نشو به درک..!"

و فرض کن خیابان من ترا

در حاشیه هاش  گم کرده باشد

برود در این شلوغ زار

بگردد  پی چشمی / تنی را

جداجدا کند

که درست اندازه ی خودش باشدوُ

در  برای به آغوش کشیدنها

لبی را بردارد / موهای بافته ایی را

چنگ بزند

که عطر نسترن های وحشی

 در آن غوغا کرده

 بیا. بیایید

این فرض فرض عجیبی نیست

کاریکاتور مصور تاریخ ادبیست

از  رویایی که نیست یا هرگز نبوده

ذهن فاحشه ای

 که می خواست

دیوارها نباشند وُ

کله ی گچی را

بکوبدوسط این خیابان وُ میدان

و فواره.ها بالا بپرند

 برق بزنند چشمها / بو بکشند مردم وُ خیابان

هاا..چه بوویی ..هاا

اووف ...چه ساقی...هاا

هوو  چه باسنی ..جوون..!!

"حالا اصلا

 کی گفته در این شعر خوشگل نباشه خانم نباشه خانم بیارنباشه "

و زنانگی لوندی رنکند اینجا

 گرگ باران خورده ا یی

          در چشمهام ندود

  نپیچد  عطر هوسی که دارد

از چاک پیرهنی

هور می کشد در مشامی

 یا غریزه ایی

که  سیر نمی شود از جستن

 در گذرگاه این کلمات وانفساا هاا...؟

فرزند ناخلف این پتیاره گی ا م

 که لقمانش* / وقتی لقمه لقمه لقمه کلمه کلمه کلمه از ماتحت اش

 به وقت داد زدن / زد بیرون

 مثل عموی ام منصور*

بالای دار

، بگندد بگوید

"  بی ادب..ادب آداب..از..که

.بی ادب از...که

بی ..خو ...بن

مثل معشوقه  جان به بهار

آتش الوو گرفته ایی

 که هرگز با من نخوابیده

و مادر بسیار کودکان سر راهی ست

که راه به راه زنگ می زند 

می گوید ؛

"عوضی آدم شو...نمی شی...به درک!"

غلت می خورم طرف دیگرم

( ضلع چندم این زن / منم

از هر طرف که من را بکشی

 باز  زنم  )

 لحاف را می کشم

               روی فکرهام

و دو چشم عینکی ا م بسته

محو می شود جهان

و دو دست یکهو

               بر می گردد

   آرام و بی صدا

          می پیچد دور لختم

 یکیش حلقه می زند دور آلتم

 یکیش می رود لای چاک باسن ا م

 من چقدرخسته ام

 خسته ام چقدر من ؟

 هووووووو

سعید جهانپولاد