آزیتا قهرمان
آزیتا قهرمان: مقیم سوئد
آزیتا قهرمان
یک عکس دسته جمعی
دراین
عکس جوان ترم
جوان
تر از تمام جمله های جعلی
و
سوم شخص غایب زیر
بلوز و دامن ؛ حرف هایم برجسته
مثل
پروانه ای در جلد تابستان به
شگردی ازلای انگشت ها شاعرانه
از درز های مخفی بیرون پریدم قلبم
به دقت تحت نظربود
با دو قدم فاصله پشت خودم کمین
برهنه نشسته بودم
در
آن سیاهی دنبال صنوبری بی رحم
شاید پی ریسمانی
سبز می گشتم
غزاله
حتمن یادت هست؟
در
این عکس جوان ترم
جوان
تر از سایه ام ؛ تنم
و هرچه باید ننویسم
برای
جبران زیرپوست دخترم
مادرم
را تنگ روی هم پوشیدم
چرخید
یم رو به ابرهای نخستین
چرخیدیم
تا ریشه های باران را بگیرم
اما
در سینه ام بازجای هفت زن
همیشه
زخمی و خالیست
نازنین
حتما یادت هست ؟
آن روزها از
جنگ دیوانه تر
صدای
سکوت می آمد
با
کلمه ها ترسیده
زیر
پتوی کهنه سربازی
شعرتنها
آغوش امن تا مرا بغل بگیرد
زبانم اگر نمی گرفت
روی
کودکی
لای
شکاف ها؛ پشت سین و جیم
به
رمزخطی می نوشت شکسته بسته
بین
تابستان وشاخه های کبود
فاصله
می افتاد
بین راهی که پیچید دور گلویم
حرفی
که در دهانت آتش گرفت
فکر
نمی کنم مرا یادت باشد ؟
در
این عکس
ازهرطرف
با قیچی سایه
ها را بریدم
خط ها یت دوباره ادامه دنیاست
شعر تنها پیرهن عیدی که من بلد
بودم
و
عشق
عشق که زیباتر ازهمیشه
سرهای
ما کج کنارهم نزدیک شانه اش
در
این عکس عجیب جوان تریم همه
آهسته
بارادات وصمیمی
دوستدارِ همیشگی
تان
درنگاتیو لکه های سفید وتاریکی
با لبخندی تمام
قد چفت دیوار
رو
به دنیا خبردار ایستاده ایم
2
آواره
کفی خاک در مشت می برم
در گوشه ای از روحم
باران مدام می بارد
بر طرح نخل های ویران
بر ماه واژگون
آیا وطن هنوز جایی است
روی نقشه جغرافی
با کناره های سبز با رگان ِفیروزه
وقتی باد برده است خانه ام
کشتگاهم اسبم چراغم
کفش هایم را جا گذاشتم زیر تاق شکسته
شوهرم را به دره ای تاریک
پسرانم را سپردم
یکی به دجله دیگری به فرات
کجاست وطن
جز هاله زخمی به کنج یاد
تا ببری باخود خسته ، خمیده و خاموش
از پیچاپیچ راه ها
نیمی به دل
نیمی به دوش
3
همه جا
در انتظار توام دربلگراد
در مسکو منتظرت بودم
چشم به راه تو هستم در بغداد
در دنج های خلوت برفی
کافه های بنجل عرق
فروشی ؛ پسکوچه ها
درکنج ِتاریک شهر زیرجرجر بارا ن
در روزنامه های خیس و مچاله
از اخبار جنگ آگهی روسپی خانه اعلان فروش گربه ها
درسونات ِ شکسپیر
سطر دهم از شعر آخر آنا آخما
تووا
هر رمان پوسیده کهنه ی فراموش
هر گلبرگ خشکیده در لای کتاب
در ترانه لورکا جایی که سروها خم میشوند
جرعه ای ازته هر بطری قلپی از تمام لیوان ها
اسمت آلکس است
اگر گابریل یا حداد
پاییز است روز تولدت
تابستان یا خرداد
با قطار هایی که آمدند
کشتی هایی که بوق زدند موقع فرار
هر اتوبوس لکنته ی آبی رنگ
کنار دکه فروش بلیت روی سکو زیر تمام تابلوها
منتظرت هستم
گوری که در آن دفنم کردند و
یادت رفت
با لباس عروسی زیر نور
ماه در نقاشی شاگال
برهنه لمیده روی این کاناپه
ی مخمل ِشیری رنگ
با همین پیش بند آشپزخانه
چرب پر از لکه ها
داری با شتاب می آیی یا برمی گردی
بی حوصله
با همین زیرپوش و کفن و کلاهی که
دوستش نداری
با لاله های زرد کتاب کاماسوترا
و شیشه شراب
به همان اسم و رسم و کلک هایی که عاشقش
بودی
هرجا گم شوی از هر طرف بپیچی
در تمام ایستگاه های
زمین منتظرت هستم
4
گذشته
از میان رویا هامان می آید
قطره قطره می چکد
از گلو گاه فاخته کوچک
از زخم سرگشوده پری قصه
از هلال آن ترنج
که به اندوه چیده ایم
از درز ترانه ها و خواب ها
از شکاف دقایق سوخته می تراود
رودی از خون
سرخ مانند ماری
می آید می آید
و روی چهره کبود زندگی مان چنبر می زند
آنچه بوده ام
همه ِزن ها تمام ِمردانی که بوده ام
خواب هایی که رویاهای مرا دیدند
رویاهایتان که من زیستم
اندوهی که مانده بود تا من بگریم
سروها، بادها و ترانه های پنهان
که اینجا وزیدند در هنگام های من
تمام زن هایی که بوده ام
نشانه هایی که باد جابجا کرده ست
چشم های تو و چهره های بی شمار
رخساره ات و چشم های من
تمام پیکرها که بوده ای
سنگ ها، کبوتران و کاج ها
کاج ها ، سنگ ها و کبوترانی که بوده ام
تمام برف هایی که باریدم
دریاهایی که در تو چرخیدند
راه های دیگری و گام های من
گام های دیگری و راه های تو
تمام آوازهایی که خوانده ام
با دهان تو چهره تمام زن ها