صدای
منی
صدای
گلوله های یکی در گلو
ناگهان
شیهه ای افتاد روی برف
خون
،خونِ مرا خورد
بنویسید
روزنامه های آخر الزمان
بنویسید
هر
چه ندیده بودیم شد
شد
آنکه می ایستادیم زیر باران و جوانیمان
زیر
درخت و بوسه بوسه سیب
زیر
گلویی که کافی ست تر کنی
تر
کن درخت شوم ، انار
پرنده
شوم
بیقرار
آه
پرنده ی زندانی
پرنده
های زندانی ِپیراهنِ زنی
در
انتهایِ فصل هایِ این سرزمین گل و گلوله و
صبحگاهِ اجرای حکم
ای استخوان های اعتراف
کرده و ناکرده
ای رازهای مگوی محلی
ای راز سر به
مهر که در حیاط خانه به خاکت سپرده ایم
زخم
های عمیق مرا ببوس
با
من حرف بزن
به
زبان مادری ام که مار گزیده است
" سوی من لب چه می گزی" که این خاک
به
هزار و یک دلیل
پاک
نمی شود از دامنش خون
هزاراش
را بگذار برای هزاره ی آتش
همان
یک دلیل که زبان مادری ام را چرخاند در قفا
سرم
را چرخاند سمت تیر
تو
را انداخت از سر نوشت محتومم
از
سرنوشت ام که آغوش تو بود
پرنده
ها
پرنده
های آرزوهای یک در میان
خطوط
راه راه
چهره
های سرخ و سفید
جوانان گلوله وگل
می
ترسم شقیقه ی کسی را فراموش کنم
که قسم خورده بود
فراموشم
نمی کند
گلوله
خورده بود
فراموش
نمی کنم
جنازه
به جنازه برگشتم
پرسان
پرسان
تو
نام کوچه
ما را گفتی
من
نام تمامِ آرزوهای بسمل
تمام
حرف های ناتمام
بسم
الآب ندیده های گلو بریده در تاریک روشنای دور از مادران
بسم
ال آههای
مهجور
از
ما-
در -آن
گرگ
و میش عفو و اعدام کجا بودیم؟
من
کجا بودم وقتی شقیقه ات تمام کرد
خوابم
نمی برد
این
خون توست که بند نمی آید از گلوی ماه
این
نعش جوان توست که
زیر پنجره ام آواز می
خواند
خوابم
نمی برد