پوران کاوه
خط تقارن من
شعرهای پوست انداخته
در خیرگی آفتاب
به دنبال تلاطم رود
از افلیا می گویند
در پس زمینه ی همین شعرها
باقی مانده
تمامیت شعر
با کلمه ای حک شده
روی پیشانی
ها
و زیرنویسی در حاشیه
با الفبائی
بی منطق
متضاد با فلسفه
در فینال ضربه هائی کوبنده
و فلاش بک هائی مداوم
اگر رمز وُ راز غیب گوئی ِ شعر را می دانی
پس می بینی
که جنازه های متورم
در توالی واقعه ها
با پاتیناژی
بی صدا
تا انتهای آپارتاید
دارند بی صبرانه
روی تقویم راه می روند.
شعردوم
تاریخ چروک خورده
با ژیمناستیکی در چهارفصل
آسمان ریسمان را به هم دوخت
در تصویری از جزایر گوادلوپ
در فال قهوه اش
نیمروزی آفتابی دید وُ
تعبیری سرنوشت ساز
و طرح کمربند سبز برژینسکی
در وسعت بلند پروازی ها و خیال بافی ها
دهانش بوی تاریخی خواب آلوده می داد
با القای
"نه" به ضمیر سکوت
نظاره گر صدا شد
مشتی برای ماساژ احساسات
مشتی برای تحمل نعره های الفبا در تنفسی عنکبوتی
مشتی برای جنباندن ِ حرف های کز کرده در گلو
خواست گدازه ها را سر وُ سامانی بدهد
به قصد قصیده شدن
رسید به مرکز متن
رسید به کلمه های دو حرفی
تف
بر
من
ما
نه ؟
پس
کی ؟
صراحتی
ساقط شده دهان باز کرد:
ما هنوز ایستاده ایم
با فریادی به شعاع صفر
صفرهائی به توان بینهایت
که شلوار خیس تاریخ را
پشت وُ رو می کنند.
"پوران کاوه"
