یک مشت آب آلوده  

     ملیحه رفت زیر راه پله و در کوچک آبی رنگی را که اینجا و آنجا رنگش ریخته و لک و پیس شده بود، باز کرد. کیسه های پلاستیکی را کناردرگذاشت. استوانه ی نوری ازشکستگی پنجره ی باریک زیرسقف تا رختخواب کنار دیوارکشیده شده بود. از میان گرد وغبارمعلق دراستوانه رد شد . کنار جوان زیر پتونشست و پیشانی اش را بوسید :« سلام داداشی. حالت چطوره ؟»

چشمهای درشت حمید که به رنگ قهوه ی سوخته بود، برق زد. دستش را تکان داد و همراه یکسری کلمات نامفهوم تکرارکرد :« ملی ، ملی !»  

ملیحه چند لحظه سر برادرش را به سینه فشار داد و پلک زد تا اشکهایش نریزند. با ملایمت لپهای حمید را کشید و گفت:« ببین برات چی خریدم . بیسکویتِ مادر با پفک نمکی.» دستهایش را جلو آورد و پرسید: « کدومشو الان میخوری؟»

       حمید با محبت ملیحه را نگاه کرد و بسته ی پفک را ازدستش گرفت .

  « قارچ وسویاام گرفتم .الان واست ماکارونی درست می کنم. ولی اول باید پوشکتو عوض کنم .»

      لبخند روی صورت حمید خشکید و تا وقتی کار خواهرش تمام نشد، چشمهایش را باز نکرد. ملیحه به سمت روشویی فلزی رفت و شیر آب زنگارزده را باز کرد. با شنیدن صدای خِرت و خِرتِ جویدن پفک لبخند زد وپیازکوچکی راشست . گاز سه شعله را که روی یک میز چوبی زهواردررفته سوار بود روشن کرد. درحال تفت دادن پیاز به دیوار دود گرفته ی روبرو خیره شد و آه کشید . جمشید با میخ روی دوده ها نوشته بود : "خوش به حالت تکه سنگ    که نداری دل تنگ .... "

      از صدای به هم خوردن درحیاط به خودش لرزید و به سرعت مواد غذایی را پشت پارچه ی نخ نمای دورمیز قایم کرد : ( احمق ! تو که میدونی نباید بهش فکرکنی . بفرما، فوری پیداش شد! )

      در اتاق با شدت به دیوار خورد و اول بوی جمشید وارد شد . کنار گاز ایستاد و یک پایش را به دیوار زد . در حالیکه تسبیح را دور دستش می چرخاند ، چشمهایش را ریز کرد: « دیشب کدوم گوری بودی ؟»

  ملیحه بینی اش را جمع کرد. خودش را کنار کشید و زیر لبی سلام کرد .

  « سلامت بخوره تو سرت. میگم دیشب کجابودی که تونستی قابلمه بار بذاری ؟»

 « ازاین به بعد دوشب درهفته می مونم شرکتو نظافت میکنم .»

« واسه چی ؟ مگه مغز خر خوردی ؟»

 ملیحه صدایش را آهسته کرد : « واسه اینکه دارو گرون شده. همه چی گرون شده . یک و هفتصد، به هیچیمون نمی رسه . »

 «آمارتو دارم !»

     با چند تا شلنگ تخته خودش را به حمید رساند . یک مشت پفک از توی پاکت بیرون کشید. دادش را درآورد و تکرار کرد : «آمارتو دارم. هفته پیشم دو شب نیومدی خونه.»

«آره ، یه ماهی هست شرکتو نظافت می کنم .» به بسته ی بزرگ پوشک اشاره کرد و ادامه داد : «حقوقمو امروز دادن که تونستم خرید کنم .»

 « که اینطور! پس حالا که پول لازمی ، لباس بپوش ببرمت خونه ی یکی از آشناها .  امشب مهمون داره یه دستی به زنش بگیر.»

    ملیحه قارچهای خرد شده را توی تابه ریخت و همه ی شجاعتش را جمع کرد : « امشب نمی تونم بیام . باید شام درست کنم ، لباسای حمید رو بشورم . پیرهن خودتم چرکمرد شده ، درش بیار ...»

 جمشید با چنان شدتی پیچ گاز را بست که جیر جیر میز درآمد: « مگه من پرسیدم ... میتونی بیای یا نه ؟ سرت کن اون... شال صاب مُرده تو. یه لیوان آبم بده دستم . کفریم کردی سکسکه ام گرفت !»

 ملیحه فکر کرد : ( انگار نمی دونم واسه چی سکسکه می کنی !) ولی گفت :« جمشید جان ، این بچه دیشبم تنها بوده. گناه داره به خدا.»   

« بچه به تو کارنداره. آب و نون بزاردم دستش، سوراخ کله شو خوب بلده ! بجنب بهت میگم.»

« اقلا بزارماکارونیمو درست کنم، بهش قول دادم .»

« نمی خواد ماکارونی درست کنی. هرچی بیشتر بلمبونه، بیشتر پوشک... »

ملیحه انگشت اشاره اش را روی لب گذاشت و خیلی آهسته گفت :« هیس! تو رو خدا... می شنوه. من تمیزش می کنم تو چرا ناراحتی ؟ نیم ساعته آماده میشه.»

      جمشید صورت چپه تراشِ  پرجوش و موهای چربش را جلو برد و تشر زد : « تو انگار زبون آدمیزاد نمی فهمی ! میخوای همه ی کاسه کوزه تو بهم بریزم ، باز این زنیکه خودشو برسونه بگه باید تخلیه کنین ؟!» 

     ملیحه بغضش را فرو داد و گفت: « باشه ، تو برو دم در، دستشویی برم الان میام .» تا جمشید رفت ، تکه ای نون با مربای هویج برد و توی سینیِ کنارحمید گذاشت . لیوان آبش را هم پر کرد. پتو پلنگی رنگ و رورفته ی سبزرا دور پاهایش پیچید و گفت: « داداشی ، قربونت برم . ببین ، واست از این مربا کوچولوها گرفتم که خیلی دوس داری. امشب اینارو بخور فرداشب ماکارونی درست میکنم . قول می دم، خُب .»

چشمهای حمید پر اشک شد. دست خواهرش را گرفت. دهانش را کج کرد و به زحمت گفت :« نه ... نه ! ملی ، ملی !»

« داداشی تورو خدا ولم کن ! میخوای بازبیاد کتکم بزنه ؟ میخوای همین چار تیکه ظرفی که داریم بشکنه ؟ تا آخر شب می یام . قول می دم ، داداش جونم ، ولم کن. آفرین قربونت برم.»

 دستش را بیرون کشید و تابه را توی یخچال کوچکی که مثل تراکتور صدا می داد، گذاشت. دم دربرگشت و برای برادرش بوسه فرستاد. از معدود دلخوشیهای حمید که صورت معصومش را تابناک می کرد ...   

      ملیحه به زحمت خودش را روی کاوازاکی 125 قرمزسیاه ، نگه داشته وبا شال دماغش را گرفته بود ! توی بزرگراه که افتادند ، ترافیک کمترو هوا خنک تر شد . بعد از یک ساعت به سربالایی با شیب تند رسیدند و موتور خاموش شد .

« پیاده شو این قارقارک وزن هردومونو نمیکشه .»

 « نگفته بودی آشنای بالا شهری داری .»

      جمشید جواب نداد و جلو افتاد. هیاهوی شهر جای خود را به خش خش برگ ها و چهچه پرندگان داده بود. ازکناردیوارهای بلند با نمای سنگ یا آجرسفال که مزین به نرده های شاخ گوزنی بودند ، رد شدند . گاهی صدای موسیقی یا همهمه ای دور به گوش می رسید . به کوچه باغی کج ومعوج رسیدند و دیوارباغها سیمانی شد . کم کم کاه گل یا سنگ چین ، جای سیمان را گرفت . تا جایی که دست می رسید میوه ها را چیده بودند . ولی گیلاسها وزردآلوهای رسیده از شاخه های بالاتر چشمک می زدند . جمشید از کشیدن موتورتوی سربالایی به نفس نفس افتاده بود و زیر لب به خودش و شانسش ، بد و بیراه می گفت . ملیحه با دلی آشوب ، پشت سرش می رفت و آخرین نشانه های خورشید را روی ابرهای قرمز و نارنجی نگاه می کرد. جلو درآهنی بزرگ که ایستادند ، هوا گرگ و میش شده بود . جمشید دستش را از فاصله ی میله ها داخل برد و در با صدای قیژ قیژ باز شد. ملیحه ، قدم به باغ گذاشت وبا نگرانی اطراف را نگاه کرد .

  « اینجا که خونه نداره !»

     جمشید در را بست و بی هوا به طرف درخت گردو هلش داد .

 « اِ ! چیکار میکنی جمشید ؟ »

 «من چیکار میکنم یا تو ؟»

 « منکه کاری نکردم . تو هلم دادی !»

   لگدی حواله ی ساق پایش کرد و داد زد : « اینجا رو نمی گم لکاته ، دیشبو میگم . کجا بودی ؟»

 «چرا فحش میدی ؟ گفتم که شرکت بودم .»

  «از کی تا حالا خونه ی رئیستم جزو شرکت شده ؟»

 «مهمون داشتن داداش ، واسه همین رفته بودم کمک .»

 «از کی تا حالا شدم داداش ؟ همیشه که جمشیدم .»

ملیحه آب دهانش را به زحمت قورت داد و فکر کرد : ( تو حتی جمشیدم نیستی . سوهان عمری !) ولی دست پایین را گرفت :«توهمیشه داداش عزیز من بودی .»

« اِ ! از کی تا حالا؟»

« همیشه ، مگه همیشه هواتو نداشتم ؟ هرچی داشتم ، با تو قسمت نکردم ؟ یادت رفته وقتی سرتو زمین می زدی ، من سپرت میشدم وجای تو از دست بابا کتک می خوردم ؟ یادت رفته زبونت که می گرفت ، واسه اینکه مسخره ات نکنه چقدر گریه و التماس می کردم ؟»

     جمشید کشیده ای توی گوشش خواباند که برق از چشمش پرید و پای درخت تا شد .

 با دهن کجی گفت :« اگه تو کِرم نداری واسه چی الکن بودن بچگی یامو به رخم میکشی ؟ ها آبجی خانوم !؟»  

« فقط میخواستم یادت بندازم که ما یه خونواده ایم . باید پشت هم باشیم .»  

 «حرفوعوض نکن . فکر کردی بی صاحابی که هر گهی دلت میخواد میخوری؟»

    ملیحه ناله کنان دستش را از گردوی پیر گرفت و بلند شد : « خیلی وقته که خودم صاحب خودمم ! یادت رفته  صاحبی که تو واسم پیدا کردی باید تا آخرعمرآب خنک بخوره ؟ تکلیف من این وسط چیه ؟ فکر کردی با چندرغاز حقوق میشه خرج دو نفرو داد ؟ میدونی هر بسته پوشک چند شده ؟!»

     کشیده دیگری توی صورتش خواباند و تف غلیظی حواله ی مانتواش کرد : « تف به روت که کثافت کاریاتو گردن حمید می ندازی !»

ملیحه دستش را روی گونه اش گذاشت و داد زد :« دست از سرم بردار. من هیچ کار بدی نکردم .»

    لگد دوم را چنان زیر زانویش نشاند که افتاد و کیفش پرت شد .

« اِ ؟ مرتیکه زن و بچه داره . خجالت نمیکشی میگی کار بدی نکردم ؟ »

« من خونه خراب کن نیستم . میخوان ازهم جدا بشن . دو ساله دادگاه دارن .»

 « چی به تو میماسه بدبخت ؟ چی فک کردی که رفتی رفیقش شدی !؟»

 ملیحه دو دستی به سرش زد و جیغ کشید : « شرم کن ! شرم کن . من رفیق کسی نشدم . عقدم کرده .»

 « اِ ؟ شناسنامه ات که دست منه سر به هوا! چه جوری عقدت کرده ؟» 

    ملیحه سرش را پایین انداخت :«عقد موقت !» 

 «چرا نمیگی صیغه ؟ مثلا خجالت میکشی ؟! »

ملیحه کیفش را روی دوش انداخت ولنگان لنگان به سمت در رفت : « آره صیغه شدم . اصلا به تو چه ؟! به خودت اجازه نده ، تو همه ی کارام دخالت کنی ! مگه من که بزرگترتم میگم چرا هر دو هفته یکبارم خونه پیدات نمیشه ؟»

 « من مَردم !»

 «جدی ؟! چرا واسه خرجی دادن یادت نمی یاد مردی ؟ چرا وقتی پوشک حمید رو عوض می کنم ، یادت نمی یاد کی مرده ، کی زن ؟»

« زر نزن ! اونکه بچه اس !»

 « پشت لب و زیر چونه اش که چیز دیگه میگه . کجاش بچه اس ؟ وقتی تمیزش می کنم هم اون خجالت میکشه هم من ! دستم که بهش میخوره ...»

 « خفه شو !»

 « بسمه هر قدر خفه شدم . هفده ساله تر و خشکش می کنم . حموم می برمش .  اصلا می دونی شستنش برای من ، چقدر سخته ؟ فکر نمی کنی نوبت تو شده ؟ به خودت بیا جمشید . به جای اینکه دنبال یه کار درست حسابی باشی ، یه باری از رو دوش من برداری ، همش دنبال آتو میگردی ! مگه من از دل خوشم خودمو به آب و آتیش میزنم ؟ به جای اینکه پشتم باشی . دشمنم شدی . » نفس عمیقی کشید و صدایش را پایین آورد : «الان تو حال خودت نیستی ، بیا بریم خونه بعدا حرف می زنیم .»

    لب گزید و با دنباله ی شال اشکهایش را پاک کرد . ماه نیم خورده و نزار بود . فقط چشمان شرربارجمشید ، توی تاریکی برق می زد . ساکت ماند تا برادرش  فرصت حلاجی حرفهایش را داشته باشد . بعد با ملایمت پرسید :« حالا می بریم ، یا خودم برم ؟»

       جمشید که توی فکررفته بود دوباره آتشی شد . خودش را رساند و گوش خواهرش را گرفت : « به شرطی می برمت که تو خونه بتمرگی . شرکت نری . خرید نری . حتی سر خاک مامانم نری . وگرنه خودم اسید می ریزم روت . اصلا باید از اولم همین کارو می کردم . » زد به پیشانیش و ادامه داد : « اَه ، عقلم نکشید !»

     گوش دیگرش را هم گرفت وچنان نعره زد که کلاغها با سر و صدا پرکشیدند : «خوب گوشاتو واکن . اگه نون آوردم میخورین ، نیاوردم می میرین . والسلام ! »

     وقتی گوشهای ملیحه را ول کرد ، از درد به خود می پیچید . دستش را دو طرف سرش گذاشت و هق هق کنان نالید : « زبون نفهم . مگه نون که برامون آوردی بسه . اجاره خونه رو چیکارکنم ؟ قبضا رو چیکار کنم ؟ دارو و پوشکو چیکار کنم ؟ هرچی میکشم از دست تو میکشم . نذاشتی درس بخونم ، دادیم به یه آشغال . اونم گند زد به زندگیم . تا کی میخوای تو کارای من دخالت کنی ؟ به خدا خسته شدم از دستت . اصلا یکساله صیغه ام کرده . من که نمیتونم فسخش کنم .»

جمشید مثل کفتار خودش را روی خواهرش انداخت : « ولی من می تونم !»

      از دو طرفِ سرش گرفت و به سمت چنارتنومندِ گوشه ی باغ برد .

« چیکار میکنی ؟ ولم کن !»

      چشمهای دریده ی جمشید توی نور کم سویی که ازچراغ کوچه می تابید ، از قبل هم ترسناکتر شده بود. نفسش بوی گند می داد !

  ملیحه ، درحالیکه قلبش مثل دهل می کوبید ، التماس کرد :«تو رو خدا جمشید ، چیکار میکنی ؟ به من رحم نمی کنی ، به حمید رحم کن .»خنده ی وحشیانه اش مو به تن ملیحه سیخ کرد !....

      *

        توی گرداب سیاه می پیچید و پایین می رفت . صدای ضجه ی مامان از پشت درهای خاکستری ، ته دلش را خالی میکرد . جمشید رفته بود تا بابا را از کوره های آجر پزی ورامین بیاورد . ملیحه شانه های خاله رُباب را گرفت و برای دهمین بار التماس کرد : «خاله تو رو خدا یه کاری بکن . گلوی مامانم پاره شد !»

 خاله با بال چادر چشم و دماغش را پاک کرد : « تا بابات نیاد ، اجازه ی عمل نده هیچکارنمیشه کرد خاله جان . فقط دعا کن .»

      ملیحه همه ی دعاهایی که توی مدرسه یاد گرفته بود را خواند . سوره های کوچک . پیامهای آسمانی . حتی دعاهایی که فقط خودش بلد بود . آنقدرخواند که سرش گیج رفت و افتاد ته یک چاه خیلی خیلی عمیق . همه جا سیاه بود . دو نفر روی مامان خاک می ریختند . بوی ماکارونی سوخته بلند شده بود . جمشید سرش را به زمین می کوبید و بلند بلند گریه می کرد . بابا با دیدن موجود کج و کوله ای که با سری بزرگ از توی انکیباتوربه او زل زده بود ، عقب عقب رفته و دود شده بود . بوی شاش تا در حیاط می رسید . حمید به در چشم دوخته و ناخنهایش را تا نصفه جویده بود . کلاغها روی قبر مامان به نون نرمه ها نوک می زدند . قارقارشان توی گوش ملیحه می پیچید و دردش را بیشتر می کرد . چاه داشت ملیحه را می خورد . واق واق چند تا سگ که به دیواره های چاه خورد ومنعکس شد کلاغها با هیاهو پرواز کردند . ملیحه دست انداخت و پای یکیشان را گرفت ...

      *

     با نسیم خنکِ سحر، پلکهای به هم چسبیده اش را باز کرد . نه از چاه خبری بود . نه از گورستان . در میان سرفه های بلندش ، صدای کلاغها را می شنید ، که دور و دورتر می شدند . کم کم همه چیز یادش آمد و اشکهایش راه افتاد . اشکهای داغی که باور نمی کرد از بدن سرد او بیرون زده باشند . از زوزه ی سگی ، هراسان اطراف را نگاه کرد . ولی صدا از باغ بغلی بود . گنجشکهای سرمست از این شاخه به آن شاخه می پریدند و گریه اش را شدید تر می کردند . از شدت سرفه ، قفسه ی سینه اش درد گرفت . سعی کرد بلند شود اما بدن سردش ، کرخت شده بود . دستهایش را پشت سرش برد . خون روی موهای انبوهش دلمه بسته بود . از درد بیهوش شد .

     چشم که بازکرد آفتاب دلبرانه ازلابلای شاخ و برگها سرک می کشید . به زحمت سرش را چرخاند وسعی کرد بلند شود . عضلاتش مثل چوب ، خشک شده بودند . علفهای باغ ، نرم و بلند بودند و اورا به بستر خود ، دعوت می کردند. کاش می شد برای همیشه بخوابد . ولی باید می رفت . شاید جمشید بر می گشت ، یا صاحب باغ می آمد . چشمهایش را بست و میان سرفه هایش نالید: « اگه من بخوابم ، حمید چی میشه ؟»

    از تنه ی درخت گرفت و به زحمت پاشد . استخوانهایش به اختیارش نبودند . آرزوی یک رختخواب گرم و یک استکان چای داشت . چشم گرداند . کیفش نبود . جیبهایش را گشت . کارت و پولش هم نبود. « گوشیم؟! آخ ! جمشید ، جمشید.»

    لنگان لنگان به سمت در رفت و سرک کشید . کسی نبود . سراشیبی کوچه باغ به نظر بی انتها می آمد . پاهایش تیرمی کشیدند و برداشتن هرقدم ، برایش عذابی الیم بود. سرفه هایش تمامی نداشت و گلویش را خراش می داد.  باید از کسی کمک می گرفت ولی هیچکس پیدا نبود . غرش بلند سگی باعث شد ، عقب بپرد . سیاه و براق بود و از پشت دری بزرگ برای ملیحه دندان قروچه می رفت . از دیوار گرفت و زیر لب نالید : « باید حمید رو بردارم و خودمو یه جایی گم و گور کنم . » (کجا گم و گور کنی ؟ گذشت اون زمانی که مینداختی رو کولت ، میبردی خونه ی خاله رباب ، خودت می رفتی مدرسه .)

« خوب پس چیکارکنم ؟»

    شقیقه اش را مالید واز درد لبریز شد. به دیوار کاه گلی تکیه داد و نفس تازه کرد.( فردا صیغه ام تموم میشه . باید یه جوری رفتارکنم که تمدیدش کنه . آخ آخ که اگه یه ذره دلبری بلد بودم حتی می تونستم کاری کنم عقدم کنه . اگه راضی بشه حمید با ما زندگی کنه ، ازبچه اش مثل تخم چشمم نگهداری میکنم .) راه افتاد و بلند گفت : «همه چی درست میشه » ولی فکر کرد: (هیچی درست نمیشه !)

     صدای سرفه ی زنی را از پشت دربزرگ چوبی شنید . دگمه هایش را بست . شالش را مرتب کرد و با امیدواری درزد . زن چاق میانسالی در را باز کرد وخودش را عقب کشید . با چشمهای کنجکاو خاکستری وراندازش کرد و پرسید : « چیه ؟ چیکار داری ؟»

 « سلام حاج خانوم دزد کیفمو زده . نه گوشی دارم نه پول . نه ، نه ، نبندین تو رو خدا ، گدا نیستم . خواهش می کنم به این شماره ای که میگم زنگ بزنین ، بگین ...» کمی مکث کرد:« بگین ملیحه تصادف کرده . از طرف من خواهش کنین بیاد دنبالم .» زن با شک و نگرانی به صورت و لباسهای خونی ملیحه چشم دوخت : « من حوصله ی دردسر ندارم .»

« خب ... باشه ... حق دارین مادر .» به سرفه افتاد و با شال جلو دهانش را گرفت . زن میانسال با سگرمه های درهم نگاهش می کرد . چند لحظه بعد با صدای خش دار ادامه داد:« نشونی خودتونو... ندین. بگین بیاد... آخرهمین کوچه باغ . فداتون بشم مادر. تورو خدا بزرگی کنین . از سر ناچاری مزاحمتون شدم .»

     اشک ریختن برای ملیحه هیچ زحمتی نداشت . می توانست تا پایان دنیا گریه کند . زن با اکراه در را بست و چند دقیقه بعد با گوشی برگشت :« شماره رو بگو.» تلفن که بوق زد، پرسید:« اسمش چیه ؟»

 « آقای افشار»

در را بست و فقط زمزمه اش شنیده می شد. چند دقیقه بعد از پشت در گفت : «میگه نمی شناست .»

« امکان نداره . حتما اشتباه گرفتین .»

« نخیراشتباه نگرفتم . وقتی گفتم آقای افشار گفت خودمم . ولی وقتی گفتم ملیحه خانوم تصادف کرده ، گفت نمی شناسمش، دیگه ام مزاحم نشین . برو دخترم ، برو خدا روزیتو جای دیگه بده .»

      ملیحه تلو تلو خوران خودش را به بلوک سیمانی کنار کوچه باغ رساند و رویش نشست . درختهای پشت سرش را بریده و مصالح ساختمانی ریخته بودند .

سرتکان داد و نالید:« امکان نداره! همین دیروز قسم خورد منو از همه ی دنیا بیشتر دوست داره . پیرزن خرفت حتما اشتباه گرفته .»دوباره اشکهایش سرازیر شد :« پس چرا گفته خودمم !»

     لبهای خشکیده اش را با زبان تر کرد و صورتش را توی دستهایش گرفت . اشکهای بی امان ، روی گونه هایش سر می خوردند و یقه ی مانتواش را خیس کرده بودند. ( خدا منو بکشه که اینقدرعجولم ! نباید از حمید چیزی می گفتم . باید صبر می کردم جای پام قرص بشه . اینم نتیجه اش! حالا چه خاکی تو سرم بریزم ؟ )  دستش را برداشت و به دور دست ، خیره شد . البرز پاکیزه از لابلای درختها عشوه گری می کرد. پشت سرش، اما ، تهران آلوده بود . از درد و خشم و درماندگی لبریز شد . جیغ زد . نه یکبار، نه دوبار ! بیشترازهمه ی عمرش . آنقدر داد زد که صدایش گرفت و بازبه سرفه افتاد . زردآبی که بالا آورد تلخ و گزنده بود . سرش را روی زانو هایش گذاشت ویک دل سیرگریه کرد . ( کاش بمیرم . کاش بمیرم و راحت بشم . )

     از لرزش زمین سرش را بلند کرد . جرثقیل زردی به سمتش می آمد . یک لحظه قلبش ایستاد. با وحشت زمزمه کرد:«یعنی خدا اینو فرستاده که خودمو راحت کنم ؟» تنش به رعشه افتاد و بلند شد .

« پس حمید چی ؟ نه ، نه ! » دوباره داد زد : «میگم نه !» وپشت سرش را نگاه کرد .

  «خدای من! برج میلاد چقدر دوره ! تا عصرطول میکشه برسم شرکت . نکنه اخراجمم کنه ! » راه افتاد وسرش را تکان داد تا فکرهای ناخوشایند را بیرون بریزد . فایده نداشت ! محکم تر تکان داد . جمجمه اش تیر کشید ! با دلهره خودش را به سنگ چین باغی چسباند تا جرثقیل رد شود . به همه ی راههای ممکن و ناممکن فکر کرد . با شنیدن صدای آب سرعتش را زیاد کرد . جوی آب نسبتا بزرگی بود . کنارش که نشست ، دو تا قورباغه پریدند و لای علفهای بلند و پونه های خوش عطرقایم شدند . خونهای خشکیده ی روی صورت و گردنش را شست و سعی کرد مانتو اش را تمیز کند . شالش را باز کرد. دیگر لیمویی نبود . صورت خشن جمشید توی آب سرخی که از شالش بیرون می زد ، لرزید و دورشد . شال کدر را چلاند وروی سرش انداخت . به عکس خسته اش توی آب نگاه کرد ،چشمهای میشی اش که تا دیروز جاندار ودرخشان بود، غرق اشک شد . (چاره ای نیست . باید حمید رو بذارم بهزیستی و راضیشون کنم همونجا به منم کار بدن . هرکاری، فقط به حمید نزدیک باشم و از جمشید دور! ) بلند گفت : « اگه قبول نکردن چی ؟! »دوباره کنار جوی نشست و چشم و دماغش را شست . دهانش خشک و تلخ بود. مشتی آب برداشت . زلال و گوارا بنظر می رسید . ولی می دانست شاید دل درد شود یا اسهال ! هق هق کرد : «حتی شاید انگل تو دلم خونه کنه !» مشتش خالی شده بود . دوباره پر کرد . ( اگه مجبور بشم ؟!) نفس عمیقی کشید وناله کرد : « نه ، نه !» و انگشتهایش را باز کرد . ( یه راه دیگه پیدا می کنم . نباید از چاله تو چاه بیفتم .) سرش گیج رفت و به سپیدار کنار جوی تکیه داد . ( حمید حاضره بمیره ولی من همچین نونی جلوش نذارم. ) لب ورچید و دستش را به سمت آسمان آبی که تا بی نهایت ادامه داشت تکان داد: « خدا !...» هق هق کرد: « خدا ...» پلکهای خسته اش را بست . افکاردرهم و برهم توی سرش غوغا به پا کرده بودند و نمی توانست حتی یکی را چند لحظه نگه دارد وخوب حلاجی کند . جمجمه اش در حال ترکیدن بود واحساس می کرد زمین از زیر پایش سُرمی خورد . صدای کاوازاکی را که شنید، با وحشت چشم باز کرد. خودش بود. اطراف را نگاه کرد و تکه چوبی برداشت . پاهایش می لرزید . ( نباید بفهمه ترسیدی ، ولی اگه بجنبی میتونی خودتو به اون ساختمون نیمه ساز برسونی ! راننده ی جرثقیل نمیذاره دوباره بکشت !... احمق ، پس چرا میخکوب شدی ؟! ) جمشید پیاده شد و ملیحه همچنان چوب به دست ایستاده بود. با دیدن نگاهِ برادرش ، آهی کشید و چوب را انداخت !....

        ناهید سدیدی