اعلام موجودیت آیواک
(کمیته‌ی عملیاتی نویسندگان ایران)
کمیته‌ی عملیاتی نویسندگان ایران (آیواک)
پلی‌ست بین ادبیات و سیاست و حاصل یک تصمیم جمعی برای ایجاد تشکلی ادبی دربرابر
ماشین سرکوب جمهوری اسلامی که طی وقایع خونین پس از قیام ژینا (اعتراضات گسترده و
بی‌سابقه‌ی سه ماهه‌ی مردم ایران در واکنش به قتل حکومتی مهسا امینی)، اهریمنی‌ترین
چهره‌ی خود را آشکار ساخته، در جنایت و سرکوب مردم بی‌دفاع این سرزمین، هیچ مانعی
پیش پای خود نمی‌بیند. طی سه ماهی که از قیام مردمی ایران می‌گذرد، اهالی ادبیات،
تئاتر، شعر، داستان، ترجمه وغیره، چون دیگر گروه‌های اجتماعی متحمل شدیدترین سرکوب‌ها
شده‌اند؛ انبوهی از اهالی قلم یا طی بازداشت‌های غیرقانونی و اعترافات اجباری و
شکنجه‌ی جسمی و روحی احکام زندان طولانی‌مدت گرفته‌اند، یا هنوز در بازداشت
غیرقانونی هستند، یا هدف تهدید و هراس‌افکنیِ نیروهای امنیتی بوده‌اند، یا در خارج
از کشور، به‌ویژه در ترکیه، خودشان یا اعضای خانواده‌شان تهدید به قتل و حذف
تروریستی شده‌اند، یا عملاً در ادامه‌ی همین تهدیدها به قتل رسیده‌اند، یا به
احکام بی‌قاعده‌‌ای چون «محاربه» و «افساد فی‌الارض» که سنگین‌ترین مجازات‌ها را به‌همراه
می‌‌آورد محکوم شده‌اند. طبق تازه‌تری پی‌گیری‌های کمیته‌ی عملیاتی نویسندگان، از
آغاز قیام مردمی در ایران تا تاریخ تنظیم متن پیش‌رو ،
۱۰ دی ۱۴۰۱، افزون بر ۲۸۰ مورد از نقض ابتدایی‌ترین حقوق اهل فرهنگ، هنر، ادبیات،
و رسانه در داخل و خارج ایران صورت گرفته‌ست، و بسیاری از این موارد با این‌که هرچند
هنوز در جریان‌اند، به‌دلایل متعددی در کانون افکار عمومی داخل و خارج ایران
بازتاب درخوری نیافته‌اند، من‌جمله گستردگی دامنه‌ی سرکوب و فراوانی موارد (افزون
بر ۱۸ هزار بازداشت ظرف سه‌ماه، فقط افزون بر ۶۳۷ مورد بازداشت دانش‌جویی، افزایش
بی‌سابقه‌ی آمار اعدام و قتل‌عام گسترده‌ی معترضان به‌ویژه در مناطق کردنشین و
بلوچ‌نشین)، ایجاد اختلال جکومتیِ مداوم در راه‌های ارتباطی و دسترسی به اینترنت
جهانی، تهدید و ارعاب امنیتیِ اعضای خانواده یا خود افراد تحت‌سرکوب جهت سکوت‌پیشه‌کردن
و عدم‌اطلاع‌رسانی و نظایرش. آری، چنین وضعیتی از لحاظ وخامت و بحران‌زدگی چندان
گسترده، ژرف، و بحرانی‌ست که تشکل‌یابی اهل ادبیات را برای حفاظت و مراقبت از خود
و دیگران دربرابر این سرکوب فراخ‌دامنه و بی‌سابقه ناگزیر می‌کند، به‌ویژه که
تشکل‌های شناخته‌شده‌ی ادبی فعلی نیز هیچ اراده‌ای برای ایجاد یک جبهه‌ی فراگیر در
میان اهل قلم برای ایستادگی و هم‌بستگی دربرابر این وضعیت از خود نشان نداده‌اند و
چتری همه‌گستر و ضروری برای مبارزه با این سرکوب تاریخاً کم‌نظیر را تاکنون بر سر
تمامیت جامعه‌ی ادبی و فرهنگی نگشوده‌اند. هرچند شبکه‌سازی و تشکل‌یابی در قالب آن‌چه
امروز با نام «آیواک» علنی می‌شود و اعلام موجودیت می‌کند درعمل به رویدادهای
سیاسی و اجتماعی پیش از قیام کنونی بازمی‌گردد، رویدادهایی تلخ و فاجعه‌آمیز نظیر
قتل حکومتی عضو هیئت دبیران کانون نویسندگان ایران، بکتاش آبتین، در زندان اوین با
امتناع تعمدی از درمان، این مدت نیز چنین تشکلی، در توافقی بیان‌نشده، بدون اسم و
عنوان، مشغول به فعالیت بوده، اوج‌گیری شدت و وخامت شرایط فعلی، ما را ناگزیر می‌کند
که یک قدم جلو بیاییم و بر تجربه و فعالیت جمعی خودمان نامی مشترک بگذاریم؛ این
است که آیواک، دایره و حوزه‌ی فعالیت‌های خودش در جغرافیای اوضاع تاریخی فعلی
ایران را چنین تعریف می‌کند:
۱.پی‌گیری همه‌جانبه‌ی وضعیت آن دسته از
اهالی جامعه‌ی ادبیات که به هر نحوی قربانی نظام سیاسی حاکم بر ایران شده‌اند و
نیز سعی در رهانیدن این افراد از دام سرکوب‌گری. در این زمینه، آیواک یا خود
مستقیماً به تولید محتوا و سازمان‌دهی خواهد پرداخت، یا به‌سهم خود به اقدامات
دیگر نهادها و مجموعه‌های ادبی در راستای همین اهداف یاری خواهد رساند.
۲. آیواک از بازوهای رسانه‌ای رسمی و مستقیم
خود (اینستاگرام، تلگرام، و سایت) و نیز به شیوه‌های غیرمستقیم (مانند ایجاد پیوند
رسانه‌ای با دیگر رسانه‌های خرد و کلان، ایرانی و غیرایرانی)، و نیز به هر دو شکلِ
پراکنده و کانونی، استفاده خواهد کرد تا مبارزه‌ی جمعی اهل قلم با سرکوب جاری جامعه‌ی
ادبی در ایران را در قالب فعالیتی جمعی پیش ببرد.
۳. آیواک علاوه‌بر پرداختن به اهل ادبیات،
همان‌طور که کارنامه‌ی عملی‌اش نیز شهادت می‌دهد، به مصائب دیگر اهالی فرهنگ و هنر
و رسانه نیز خواهد پرداخت و ضمن اخذ روی‌کردی دمکراتیک و فراگیر به آن‌چه اعضای
جامعه‌ای فرهنگی را تعیین می‌کند، سعی بر آن خواهد داشت که طیفی هرچه وسیع‌تر از
فعالان حوزه‌ی فرهنگ را (از نویسنده، مترجم، شاعر، نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر سینما
و تئاتر تا دانشجوی رشته‌های هنری، گرافیست، تتوآرتیست، رقصنده، عروسک‌گردان، کتاب‌دار
وغیره) چون جامعه‌ی هدف خود انتخاب کند و در حفاظت از اعضای آن فعالیت کند.
۴. آیواک هم در زمینه‌ی مبارزه‌ی فرهنگی با
سرکوب تولید محتوا خواهد کرد و هم محتوای تولیدشده در همین زمینه را بازتاب خواهد
داد و فضای رسانه‌ای خود را به کانونی‌سازی و گردآوری هرآن‌چه در ذیل مبارزه‌ی
فرهنگ با استبداد و سرکوب می‌گنجد اختصاص خواهد داد.
۵. آیواک بدون فاش‌کردن نام اعضا و
آشکارسازی شبکه‌ی ارتباطی خود فعالیت خواهد کرد و این به دو دلیلِ عمده‌ست: نخست
این‌که زاده‌ی یکی از امنیتی‌ترین و سرکوب‌‌گرانه‌ترین بزنگاه‌های تاریخی ایران
معاصرست که به‌خودی‌خود فعالیت زیرزمینی را برای حفظ امنیت اعضای‌اش ناگزیر می‌کند،
و نیز به این علت که پرهیز از تعین‌بخشی به هویت فردی را برای تداوم کنش جمعی خود
ناگزیر می‌داند.
IWAC Manifesto
The Iranian Writers Action Committee (IWAC) hereby officially
announces the commencement of its collective operation as a united front
against Iran regime’s suppression; IWAC consists of a group of Iranian writers working
together in the form of an underground network to fight against the increasingly
violated freedom of expression and human rights of the literary and cultural
communities of Iran. Although this is the official declaration of IWAC, the
initiation of its collective acts of resistance against the suppressive
machinery of the ruling regime has not come into fruitarian overnight. The
precedents of this writers collective can be traced back to a time prior to the
outbreak of the bloody protests in Iran in response to the brutal state-murder
of Mahsa Amini, the 22-year-old Iranian-Kurdish woman killed by the state’s
so-called morality police. In the face of an unprecedented state crackdown on
Iranian writers, this collective operation has been in progress for quite some
time in a series of acts. One such activity was releasing a statement backed by
over 400 signatories against the state-murder of Baktash Abtin, an Iranian
poet, documentary-maker, and member of Iranian Writers Association, who tragically
succumbed to Covid-19 on 8 Jan 2022. Baktash Abtin died in custody due to a
deliberate refusal of providing medical treatment by prison authorities. Other
similar activities include organizing marches in response to Abadan protests in
response to the collapse of Metropol Tower and Khuzestan and Isfahan
protests in response to shortage of clear water, electricity, and overnight
surge in gas price.
Today, the scale of regime’s brutal oppression has been manifested through
draconian measures taken by the security forces of the regime across the
country to silence any act of defiance and civil disobedience leading to the
most ruthless bloodshed which remains unprecedented since the notorious mass
execution of political prisoners in summer 1988. A quick glimpse at the present
situation reveals astonishing number of casualties within only 110 days: at
least eighteen thousand protestors have been arrested and kidnapped; severe
forms of capital punishment including mass execution of Baluch and Kurdish
citizens have been conducted on a daily basis with the shockingly high number
of 84 executions since the outbreak of the current protests to this day (5
January 2022); the equally shocking number of protestors murdered by the state mostly
in Kurdish towns amounting to at least one fifth of the total number of victims
throughout the country.
Moreover, the daily release of information regarding the status of
abducted, tortured, and murdered protestors in these regions has become
increasingly more difficult in the face of regime’s full-scale campaign against
free circulation of information through nationwide internet blockade. The
alarmingly high number of student detainees dismissed university professors,
and the brutal crackdown on university campuses and schools has been
unprecedent in the history of the Islamic Republic. More than 600 university
students have been detained, kidnapped, and transferred to unknown locations.
Dozens of university professors have been dismissed from their position over
the course of the past 110 days and hundreds of students have been banned from
pursuing their education. School girls and teenagers have been raped in detention
centers and killed by several blows of a baton on the head. The long list of
over 80 children who have been gunned down throughout the country by regime’s
security forces in the last three months has created an international outrage
against the atrocities of the Islamic Republic.
Like most of Iran’s population, cultural circles across the country
have not been safe from regime’s atrocities. So far, over 300 specific cases of
direct violation of basic rights of members of these circles have been recorded
by IWAC. The violations include unlawful arrests and abductions of cultural
figures followed by baseless, harsh sentences which violates Iran’s own legal
framework. Prisoners have been denied access to fair legal aid. In the absence
of independent lawyers, prisoners have been forced to confessions following
relentless physical and mental torture. Outside prison walls, members of the
opposition have been subject to cyber life-threats and terrorist assassinations
in exile, particularly in neighboring countries such as Turkey. Many outspoken
protesters have been banned from leaving the country or having any activity
whatsoever on social media. To further punish prisoners, some have been exiled to
prisons in remote regions with less or no access to basic needs.
IWAC anticipates the exponential rise of human costs caused by state-sponsored
oppression machinery in the future and for this reason it is committed to carry
out immediate and collective actions to further accelerate the total collapse
of the regime. Considering the critical situation on the ground, IWAC defines
its main objectives as follows:
1.
For the most part, IWAC intends to remain
anonymous and operate as an underground organization for two main reasons:
first, given the unprecedented security-driven situation risen at this
historical momentum in Iran, which, by essence, compromises the safety of its
members and their affiliates; second, IWAC is not willing to risk its
operational sufficiency which is proved to be far more successful if remained
anonymous and underground.
2.
IWAC will constantly monitor the condition of
those members of the literary community who have, in any way, fallen victim to
the political order in Iran. It will seek help from international literary
networks to raise awareness about their case and to campaign for their release.
3.
IWAC assists literary circles inside Iran by producing
content, organizing events, and echo their voice as ways to help them meet
their objectives.
4.
IWAC will actively post updates about its
activities on its official social media platforms (Instagram, Twitter, Telegram,
Facebook, and its official website) and through indirect sources (mass or minor
media, Iranian and otherwise). The aim is to support the collective struggle
and resistance of the Iranian literary community against the regime inside
Iran.
5.
As testified by its activities thus far, IWAC
aims to go beyond the literary community to address regime’s acts of violation
directed towards journalists and artists.